تاریخ

قصیده ای که امام احمد را گریاند!!

 

 چند بیتی از آن قصیده ای که اما احمد بن  حنبل  را به گریه انداخت

 

من با نوشتن این  چند بیت شعر گریه کردم و با اشک های خویش سطر های آن را ابیاری نمودم اگر هر یک از ما  صاحب دل زنده ای باشد با خواندن این چند بیت بدون شک به گریه خواهد افتاد

 

إذا ما قال لي ربي أما استحييت تعصيني ..؟ 
                                                       وتُـخفي الذنبَ عن خلقيَ وبالعصيانِ تأتيني 

 

هنگامی که پروردگارم می فرماید ایا ازشرم نداری که مرا نا فرمانی می کنی ؟  گناها نت را از مردم مخفی می داری درحالی که با کوله باری از گناه به سوی من بر میگردی

 

فكيف أجيبُ يا ويحي ومن ذا سوف يحميني؟ 
                                                        أسُلي النفس بالآمالِ من حينٍ الى حيني .. 

جواب پروردگارا را چگونه بدهم وای بر من از این به بعد چه کسی مرا حمایت می کند؟ نفسم را با آرزو های دور و دراز مشغول و  خوشحال نمودم 

وأنسى ما وراء الموت ماذا سوف تكفيني 
                                                كأني قد ضّمنتُ العيش ليس الموت يكفيني 

زندگی پس از مرگ را فراموش کردم  که بعد از مرگ چه چیزی می تواند مرا نجات دهد و برایم سودی داشته باشد گویی که هیچ گاه  نمی میرم  وبرای همیشه زنده خواهم ماند  

 

وجائت سكرة الموتُ الشديدة من سيحميني؟؟ 
                                                     نظرتُ الى الوُجوهِ أليـس منُهم سيفدينـــي

که ناگهان تب و تاب و ناراحتی های دم مرگ سراغم آمد وای چه  کسی می تواند  مرا نجات دهد ؟ به اطراف خود نگاه کردم ببینم کسی هست که بتواند مرا نجات دهد و نفعی برای من داشته باشد

ترجمه : خلیل پارسا

نمایش بیشتر

خلیل پارسا

@نویسنده . مترجم . فعال دینی و مدنی @ آذزبایجان غربی - مهاباد @ شغل : دبیر آموزش و پرورش

نوشته های مشابه

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

همچنین ببینید
بستن
دکمه بازگشت به بالا