اسباب غفلت دعوتگران نسبت بە خانوادە و فرزندان خویش
یکی از اسباب ناراحتی و تأسف در خانواده ی دعوتگران این است که بیشترین توجه فرد دعوتگر، به مردم و اطرافیان و سوق مردم بسوی خیر و خوشی است؛ اما در این میان خانواده ی خویش را به باد فراموشی سپُرده است.
بعد از اینکه فرزندان دعوتگر بزرگ می شوند، ناگهان فرد داعی متوجه می شود که فرزندانی ناخَلف دارد، برای همین داعی باید وقت بیشتری و سعی و تلاش بیشتری را صرف جبران این مکافات نماید.
اسباب غفلت از فرزندان و خانواده به شرح ذیل می باشد:
۱- مشغولیت بی حد و اندازه پدر به کارهای دَعَوی و اجتماعی و تأمین مایحتاج زندگی، به طوری که وقتی برایَش باقی نمی ماند تا به خانواده و تربیت اولاد خویش مشغول شود.
۲- فرد دعوتگر معتقد است که الگوی رفتاری بودن برای فرزندانش کافی است، تا فرزندانش بە او در کارهای خیر اقتدا کنند، غافل از باقی وسائل تربیتی دیگر.
۳- اعتماد کُلی به این نکته که در تربیت فرزندان، تنها مسجد و بعضی تشکُل های دینی؛ مانند کلاس قرآن و… کافی است؛ غافل از اینکه سرپرست خانوادە از تمام جوانب نقش مهمی در تربیت خانواده و فرزندان دارد.
۴- توجه بیش از حد به دوران کُودکی و غافل شدن از دوران بلوغ و مشکلات آن، یا توجه بیشتر به بزرگسالان و فراموشی خُردسالان.
۵- باور به این نظریه که تربیت تنها برعهده ی مادر بچه ها می باشد.
۶- عدم توجه کافی به این نکته که تربیت اهمیت خیلی زیادی دارد، باوَر داشتن به این نکته که علومی چون: حفظ قرآن کریم، حدیث شریف، نصوص شرعی بە تنهایی در تربیت بچەهایی صالح و نیکوکار کافی است.
پیامبر اسلام(ص) مسلمانان را تشویق فرموده که اهتمام بیشتری به خانواده داشته باشند: «خیرُکُم خیرُکُم لأهلِهِ وأنا خَیرُکُم لأهلی» (رواه الترمذی)
یعنی: «بهترین شما کسی است که برای خانواده اش خوب باشد و من بهترین شما هستم برای خانواده ام.»
شکی در این نیست که تربیت اولاد و نصیحت خانواده، مُقدَم بر مردم است؛ زیرا خانواده و فرزندان صالحه سبب وارد شدن بە بهشت پروردگار هستند.
چندین راهکار در تربیت فرندان:
۱- آگاهی یافتن از روش های تربیتی و برطرف کردن نیازهای فرزندان در هر دُوره از سنیِن آنها.
۲- تعیین و اختصاص دادن پاره ای از وقت خویش، بە تربیت فرزندان.
۳- مشارکت در بازی کودکان و در ناراحتی و مشغولیت و دَغدغەهای آنان.
۴- داشتن برنامه ای جهت تربیت فرزندان. آنچنانکه بە برنامه غذایی نیاز داریم، بیش از آن بە برنامەای برای تربیت فرزندان نیاز داریم و این مهم احتیاج به تعاون و همکاری زوجین دارد.
۴- تربیت باید مُقدم بر یادگیری باشد، یادگیری آداب اجتماعی و اخلاق حسنه، مُقدم بر حفظ قرآن کریم و نصوص شرعی است. چه بسیارند کسانی که حافظ قرآن هستند، اما متاسفانه مُلتزم به آداب و اخلاق نیستند. خداوند متعال می فرمایند: «هوالذی بَعَثَ فی الاُمییّن رسولاً منهُم یتلُوا علیهم آیاتِهِ ویُزکّیهم مِن قَبلُ لفی ضَلال مبین» (الجمعه:۲)
یعنی: «خدا کسی است که از میان بیسوادان پیغمبری را برانگیخته است و به سویشان گسیل داشته است، تا آیات خدا را برای ایشان بخواند، و آنان را پاک بگرداند. او بدیشان کتاب (قرآن) و شریعت (یزدان) را می‌آموزد. آنان پیش از آن تاریخ واقعاً در گمراهی آشکاری بودند.»
۵- کمک گرفتن از تشکُل های دینی و دَعَوی، هر چند نباید اطمینان و اعتماد کُلی داشته باشیم و بس.
۶- توکل بر خداوند متعال و چنگ زدن به اسباب و دعای خیر در غیاب فرزندان، بر استقامت و پایداری آنها بَر راه و سلوک پروردگار.
۷- گفتگوی مستقیم با فرزندان و تشکیل جلسات قرائت قرآن بە صورت دسته جمعی و خواندن اذکار
در خانواده، تشویق فرزندان بَر طاعت و عبادت خداوند و بَرخورد نرم و تعامل زیبا و اخلاق حسنه، ان شاالله مفید واقع خواهد شد.
نویسندە: علاء احمد
ترجمه: عبدالله احمدی(شنو)
ویراستاری: حسن زادە
منبع: اسلامیات
