نامه ای به خود

نامه ای به خود

ای نفسم گوش فراده که می خواهم چندکلمه ای رابرایت بنویسم

ای نفسم ، چقدر ازدست تو رنج کشیده ام!

چقدرمرا به غم واندوه وسختی زندگی گرفتارنموده ای..
تاکی ای نفسم تاکی؟!

 مرابا گناهان هلاک نموده وبا لغزش ها آزرده ای
چرا از دنیا و زیبایی های دروغین آن سیراب نمی شوی؟
به دنیا وزیبایی های آن تکیه مکن ؛ چراکه تو ازاین دنیای زود گذر خواهی رفت !
صبحگاهان به امید فردا و پس فردا ازخواب بیدار می شوی ؛ اما نمی دانی که هر روز که می گذرد تو به اجلت نزدیک و نزدیک تر می شوید! تاکی می خواهی نافرمانی خدارا پیشه کنی؟ تاکی و حال آنکه غافل وسرگرم وروی گردانی؟
آیا فکرمی کنی که با روی گردانی وغفلت وسرگرمیت به لذت وخوشی وسعادت دست خواهی یافت؟
صد البته که نه !

آیا انسان در دنیای پست وفانی به خوشی ولذت وسعادت می رسد؟؟!! 

آیا انسان می تواند توسط چیزهای نابودشدنی به سعادت نایل آید؟
آیا عاقلانه است انسان به شادی کوتاه مدت خوشحال باشد حال آنکه بعداز آن غم واندوه باشد؟
آیا انسان از گناهی که زائل واز لذتی که از میان رفتنی است لذت خواهد برد؟
نه قسم به خدا ای نفس من تو را خوب می شناسم که به لذت فانی راضی نمی شوی ؛ چرا که عاقل برای چیز فانی سعی وکوشش نمی کند بلکه همه نیروی خود را صرف بدست آوردن چیزی می کند که ماندگار باشد.

دنیاوزیبایی ها ولذت ها و هر چیزی که درآن است ازمیان خواهد رفت
«كُلُّ مَن عَليها فانٍ»
حتی تو هم ای نفس از میان خواهی رفت ومی میری ؛ پس بدان که برای بعد از مرگت چه چیزی را جا گذاشته ای،چه کرده ای وچه کاشته ای؟
ای نفس ؛ قسم به خدا که تو در حق من از حد گذشته و جفا نموده ای
ای نفسم! تو وعملکرد تو هستند که بدبختی وبیچارگی وخوشی وسعادت مرا قلم می زند
توسط تو است که داخل آتش شعله ور خواهم شد
وتوسط تواست که داخل بهشتی نمی شوم که پهنایش به اندازه ی آسمان ها وزمین است
پس ای نفسم برگرد وتوبه کن پیش از آنکه نتوانی توبه کنی
هرگاه از معاصی وچیزهای بیهوده دست برداشتی بدان که جز در پناه ایمان ویاد خدای رحمان لذت آسایش حقیقی را نخواهی چشید
بدان که معصیت وگناه است که غم واندوه وزندگانی سخت را برایت ببار می آورد چنانچه خدای رحمان می فرماید:
«ومَن اَعرضَ عَن ذِكري فَاِنَّ لَهُ مَعيشةً ضَنكا»  هرکه از یاد من روی بگرداند زندگی سخت خواهد داشت.
پس بسوی خدا روی آور وگناه وچیزهای بیهوده را بس کن
من تو رابه بازگشت به سوی خدا فرامی خوانم چراکه به بازگشتت امیدوارم.
زمان آن رسیده که با توبه واطاعتت بسوی خدای غفور ورحیم برگردی
زمان بازگشتت رسیده…. زمان بازگشتت رسیده
ترجمه از عربی :اسمعیل ابراهیمیان.30/6/1394