وقتی که به پیرامون خود نگاه کرده و احوال ساکنان جامعه را بررسی می نمایی ، خواهی دید که مردم خارج از این چهارصنف نیستند. ۱- مطیع و فرمانبردارخدا بوده و در زندگی سعادتمند هستند. ۲- مطیع و فرمانبردار خدا بوده ، اما زندگی به کامشان نمی چرخد. ۳- خدا را نافرمانی می کنند اما هیچ مشکلی در زندگی ندارند. ۴- اوامر الهی را نادیده می گیرند و زندگیشان مملو از مشکلات است. سعادت گروه اول امری کاملا طبیعی است زیرا پروردگار می فرماید: هرکس چه زن و چه مرد کار شایسته انجام دهد و مؤمن باشد، بدو (در این دنیا) زندگی پاکیزه و خوشایندی میبخشیم و (در آن دنیا) پاداش (کارهای خوب و متوسّط و عالی) آنان را بر طبق بهترین کارهایشان خواهیم داد.
شقاوت گروه چهارم هم امری کاملا طبیعی بوده زیرا خداوند در قران می فرماید: و هرکه از یاد من روی بگرداند (و از احکام کتابهای آسمانی دوری گزیند)، زندگی تنگ (و سخت و گرفتهای) خواهد داشت؛ (چون نه به قسمت و نصیب خدادادی قانع خواهد شد، و نه تسلیم قضا و قدر الهی خواهد گشت) و روز رستاخیز او را نابینا (به عرصهی قیامت گسیل و با دیگران در آنجا) گرد میآوریم.
اما در مورد گزینه ی دوم دو مقوله مطرح است . بیانگر محبت خدا بوده و می خواهد با این روش بدیشان درجات علی بدهد زیرا می فرماید: قطعاً شما را با برخی از (امور همچون) ترس و گرسنگی و زیان مالی و جانی و کمبود میوهها، آزمایش میکنیم، و مژده بده به بردباران.
ویا اینکه بندگیش زیاد مطلوب و استاندارد نبوده و گاهی اوقات به بیراهه رفته و از حدودها تجاوز نموده و حریم ها را شکسته و توبه را به تاخیر انداخته است خداوند وی را مورد ابتلا قرار می دهد تا به هوش آمده و متذکر گردد. همانگونه که در آیه ی ۲۱ سوره ی مبارکه ی سجده می فرماید: ما قطعاً عذاب نزدیکتر (دنیا) را پیش از عذاب بزرگتر (آخرت) بدیشان میچشانیم، شاید (از کفر و معاصی دست بکشند، و به سوی خدا) برگردند.
ولی افراد و اشخاص گروه سوم که مسیر انحراف را درنوردیده ودر زندگی با مشکلی مواجه نشده اند ، بدانند که این وضعیت استدراجی بیش نیست و این افراد گرچه ظاهرا دنیای آبادی دارند اما قیامتی ترسناک در انتطارشان است. زیرا پروردگار در آیه ۴۴ سوره ی مبارکه ی انعام می فرماید: هنگامی که آنان فراموش کردند آنچه را که بدان متذکّر و متّعظ شده بودند (و آزمون ناداری و بیماری کارگر نیفتاد، آزمون دیگری جهت بیداری ایشان به کار بردیم و) درهای همه چیز (از نعمتها) را به رویشان گشودیم تا آن گاه که (کاملاً در فراخی نعمت غوطهور شدند و) بدانچه بدیشان داده شد، شاد و مسرور گشتند (و بادهی ثروت و قدرت ایشان را گرفت و سرمست و مغرور شدند و ناشکری کردند و) ما به ناگاه ایشان را بگرفتیم (و به عذاب خود مبتلا کردیم) و آنان مأیوس و متحیّر ماندند (و به سوی نجات راه نبردند). پس پند و اندرز بده، چرا که پند و اندرز به مؤمنان سود میرساند (و کاری میکند که خدا را فراموش نکنند، و پیوسته بر ایمان و یقینشان بیفزایند). پروردگارا مرا از بندگان فرمانبر خود قرار بده و از فضایل این ماه محروممان نگردان . آمین