قران کریم، کتاب الله سبحانه و تعالی است که بر فخر کائنات حضرت محمد صلی الله علیه وسلم نازل شده است و عظمت و بزرگی آن به اندازه ای است که اعجازش در هر زمانی قابل کشف می باشد.
قرآن با آن همه عظمت و بزرگی ای که دارد شایسته است قاری آن، ضمن احترام به این کتاب آسمانی در تلاوت آن آداب کافی و لازم را رعایت نماید . بی شک مردم در ماه مبارک رمضان از قرآن کریم بیشتر استقبال کرده و در این ماه خیلی آن را تلاوت می کنند حتی بعضی از مردم فقط در این ماه به تلاوت قرآن می پردازند و در سایر ماه ها نگاهی هم به آن نمی اندازند؛ متاسفانه بعضی از قاریان قرآن اشتباهاتی را در هنگام تلاوت آن مرتکب می شوند که ما به تعدادی از آن اشتباهات اشاره می کنیم
۱) بعضی از مردم روزه دار هدفشان فقط ختم قرآن است و در هنگام تلاوت با سرعت سوره ها و آیات آن را می خوانند تا به گمان خود! ثواب بیشتری نصیبشان شود و تعداد ختم های قرآن را در ماه عظیم به حداکثر برسانند؛ بدون آنکه در هنگام قرائت به معنی، تفسیر و احکام آن توجه کنند و یا آن را با ترتیل و تدبر بخوانند در حالی که هدف از قرائت قرآن تنها کسب ثواب نبوده ؛ بلکه تدبر در آیات و معانی آنها منظوراست.
مردی نزد عبدالله ابن مسعود رضی الله عنه آمد و گفت: من همه سوره های مفصل (از ق تا پایان قرآن) را در یک رکعت می خوانم! عبدالله گفت: آیا قران را مانند شعر ، تند و با عجله می خوانی؟ بی گمان قومی قرآن را تلاوت می کنند که از حنجره هایشان پایین نمی رود؛ ولی بدان که هر وقت قرآن در قلب ها تاثیر گذاشت و در آن رسوخ پیدا کرد به قاری فایده می رساند.
۲) کم کاری و کوتاهی بعضی از مردم در ختم قرآن در طول این ماه مبارک، که این ماه را به پایان می رسانند بدون آنکه حتی یک بار قرآن را در این ماه تلاوت نموده باشند! بی گمان این نوعی کوتاهی و کم کاری است که در این ماه که ماه قرآن است انجام می شود !
۳)بعضی از مردم به طریقه ی معینی برای شب زنده داری جمع می شوند ؛ یک نفر را به عنوان قاری انتخاب می کنند که قرآن را برایشان بخواند و بعد از نماز تراویح تا هنگام مناجات قبل از سحری در خانه ای یا مسجدی جمع شده و بیدار می مانند و به جای تدبر و تفکر در اعجاز و آیات قرآن صدای تکبیر و بارک الله خود را بعد از قرائت قاری بلند می کنند؛ که این شیوه اجتماع و شب زنده داری مخالف آنچه سلف روایت و انجام داده اند می باشد؛ علاوه بر اینکه بلند کردن صدا هنگام تلاوت قرآن باعث ایجاد تشویش و اضطراب شده و خارج از ادب و احترام است و خشوع و تدبر وخضوع را از بین می برد و اگر انسان به تنهایی بنشیند و باخشوع و خضوع قرآن را تلاوت کند و در آن تدبر داشته باشد و از نشستن و همراهی با چنین جمع هایی پرهیز کند برایش بهتر است ؛ چرا که خشوع و ادب و احترام بیشتری را می تواند کسب کند.
۴) بلند کردن صدا هنگام تلاوت قرآن در مسجد موقعی که نمازگزاران در آنجا حضور دارند؛ که موجب تشویش ذهن نماز گزار می شود.
ابی سعید خدری رضی الله عنه می گوید :زمانی که پیامبر صلی الله علیه وسلم در مسجد اعتکاف کرده بود و آن حضرت قرآن را با صدای بلند تلاوت می کرد؛ سپس صدای خود را پایین آورد و فرمود: اگر مشغول مناجات و راز و نیاز با پروردگار متعال بودید همدیگر را اذیت نکنید و در هنگام تلاوت قرآن یا هنگامی که کسی مشغول خواندن نماز است صدای خود را بلند نکنید؛ چون موجب تشویش ذهن و ناراحتی کسی که در حال عبادت(مناجات، نماز، تلاوت قران و…) است می شود.
۵) یکی دیگر از مواردی که هنگام تلاوت باید رعایت شود و متأسفانه خیلی به آن بی توجهی می شود این است که بعضی از مسلمانان جهت تلاوت و تدریس قرآن جمع می شوند ولی هنگام تلاوت می خندند و سرو صدا راه می اندازند و قرائت را بخاطر حرف زدن قطع می کنند؛ در حالی که لازم است هنگام تلاوت قرآن حاضران به آن گوش دهند و آرام و بی صدا بنشینند و از هر کار دیگری که موجب قطع قرائت می شود خودداری کنند.
۶) عدم التزام به آداب قرائت هنگام تلاوت قرآن از جمله سواک زدن، استعاذه(أعوذبالله من الشیطان الرجیم)، برخورداری از صوتی زیبا و نیکو که شنونده مجذوب آن شود وغیره که لازم است یک قاری هنگام تلاوت این پیام آشکار و برنامه آسمانی داشته باشد .
ترجمه : فایق رسولی سالاره
