خالو حسین کوهکن معروف به فرهاد ثانی شب گذشته (چهارم مرداد) به دلیل کهولت سن درگذشت.
حسین عثمانی ششم مهر ۱۳۰۹ در دورستای دروله سفلی از توابع بخش باینگان در شهرستان پاوه در خانواده‌ای مذهبی متولد شد. دوران کودکیش با چوپانی، فقر، بدون مدرسه و بدون خواندن و نوشتن گذشت.
او در خصوص دوران جوانی خود اینگونه گفته است: در منطقه دروله شغلی بجز چوپانی و کشاورزی و شکار نبود. برای من که زمینی نداشتم راحت‌ترین شغل شکار بود و از این راه گذران زندگی می‌کردم.
وی یک روز وقتی به شکار می‌رود، در حین شکار گلوله‌ای از تنفگش رها می‌شود که به پایش اصابت می کند و برای همیشه پایش را از دست می‌دهد. پس از یکسری اتفاقات او به منطقه کوهستانی و خالی از سکنه میگوره از توابع بانه‌وره می‌رود و با جسم معلولش تصمیم به کندن کوه و صخرها می‌گیرد.
در سال ۵۷ با جسمی معلول، یک کلنگ و بیل شروع به تراشیدن صخره می‌کند. وی ۱۹ سال از عمر خود را برای ساخت خانه‌اش صرف می‌کند. او کلنگ خود را بسیار دوست می‌داشت و اعتقادتش برآن بود که جنس کلنگش از الماس است.
غار او، دارای ۹ اتاق بوده و از چهار خانه مجزا تشکیل شده که در بعضی نقاط نسبت به سطح زمین ارتفاع کمتری دارد. در بعضی از اتاق‌ها ارتفاع به ۱۷۰ تا ۱۸۰ سانتی‌متر می‌رسد. دو خانه تک‌اتاقی بوده و دو تای دیگر شامل چند اتاق مجزا یا همان دالان است که هر دالان به دالان دیگری ختم می‌شود. خالو حسین در یکی از خانه‌های تک‌اتاقی به طور مجزا مقبره خود را نیز با دستان خود کنده است تا پس از مرگش او را در آنجا دفن کنند.
امروزه این غار دست‌ساز حسین کوهکن به یکی از نقاط گردشگری در اورامانات تبدیل شده است.
همچنین فیلم مستندی با نام میگوره به کارگردانی هوشنگ میرزایی درباره حسین کوهکن و غارش ساخته شده است.
حسین کوهکن در سال ۹۳ مبلغ شش میلیون تومان را به مدارس بخش باینگان اهداء کرد. به گفتهٔ سازمان آموزش و پروش بخش باینگان سه میلیون از این مبلغ صرف هوشمندسازی «دبستان پسرانهٔ شهید مطهری بانه‌وره» شده و سه میلیون دیگر نیز صرف تجهیز مدارس دهستان شیوه‌سر شده است. او قبلاً نیز به چند مسجد بانه‌وره نیز کمک مالی کرده‌بود.
حسین کوهکن (به کردی: خالۆ حسێن کۆکه‌ن) (۶ مهر ۱۳۰۹ در دروله سفلی، پاوه – ۵ مرداد ۱۳۹۵) با نام اصلی حسین عثمانی، ایرانیِ کردتبار از طایفه امامی است در خانواده‌ای مذهبی متولد می‌شود.
دوران کودکیش با چوپانی، فقر، بدون مدرسه و بدون خواندن و نوشتن گذشت.
حسین عثمانی دربارهٔ تولد خود اینگونه می‌گوید:نام پدرم سلیم و مادرم زبیده می‌باشد، پدرم شخصی مذهبی بود … تولد من مصادف با فوت جد پدریم، یوسف خان بوده‌است.
و به خاطر علاقهٔ زیادش به موسیقی کردی طرز زدن شمشال را یادمی‌گیرد. او در سنین جوانی با دخترعمویش، رابعه ازدواج می‌نماید.
او دربارهٔ ازدواج خود اینگونه می‌گوید:در ۲۰ سالگی ازدواج کردم. در منطقه دروله شغلی به جز چوپانی و کشاورزی و شکار نبود. برای من که زمینی نداشتم راحت‌ترین شغل، شکار بود و از این راه گذران زندگی می‌کردم.
حاصل ازدواج ایشان ۳ پسر و ۳ دختر شد.
وی وقتی یک روز به شکار می‌رود و در حین شکار گلوله‌ای از تفنگش رها می‌شود که به پایش اصابت می‌کند و برای همیشه پایش را از دست می‌دهد. گرچه حسین خود نیز در آن زمان این امر را فقط خواسته و تقدیر پروردگارش نامیده بود. بعد از مدتی خانه‌اش را در روستای دروله از دست می‌دهد و به منطقه قشلاق می‌رود و در خانه‌ای گِلی در آنجا به زندگی ادامه می‌دهد. مدتی بعد از آن نیز همه حیواناتش به دلیل ریزش خانه تلف می‌شوند و بعد از آن ماجرا سه پسر و همسرش را به دلایل مختلف از دست می‌دهد و فقط سه دخترش همراه او می‌مانند.
او به منطقه کوهستانی و خالی از سکنه میگوره از توابع بانه‌وره می‌رود و با جسم معلولش تصمیم به کندن کوه و صخرها می‌گیرد. در سال ۵۷ با جسمی معلول، یک کلنگ و بیل شروع به تراشیدن صخره می‌کند. وی ۱۹ سال از عمر خود را برای ساخت خانه‌اش صرف می‌کند. او کلنگ خود را بسیار دوست می‌داشت و اعتقادش برآن بود که جنس کلنگش از الماس است.
به حسین کوهکن به خاطر این کار او لقب فرهاد دوم یا فرهاد ثانی داده‌اند.
سایت سوزی میحراب درگذشت این مرد سختکوش را به همه دوستان تسلیت می گوید و بهشت فردوس را برای آن مرحوم مسالت دارد
