اندیشهدعوت اسلامیشبهات

حب وطن یا میهن دوستی

علاقه به آب و خاک و میهن

مثل تمام انسان‌های کره‌ی زمین حق خدادادی و طبیعی ماست که سرزمین و مکان زندگی پدر و اجدادمان را دوست داشته باشیم، مخصوصاً کردستان عزیزمان که همراه با ما مردمان و گردشگران و تاریخ نویسان زیادی گواهی داده‌اند که کردستان صاحب فرهنگ و آداب کم نظیری نسبت به خود می‌باشد.

خداوند در قرآن به جاهای پر خیر و برکتی در کردستان اشاره نموده که شایستگی آن را داشته تا بعد از طوفان نوح مهد دوم زندگی قرار بگیرد. برای همین کردستان تا به امروز از لحاظ پراکندگی جمعیت به عنوان سرزمینی دمکراسی قرار گرفته است.
خداوند در قرآن سوره مؤمنین آیات ۲۸و۲۹ می فرماید:
«فاذا استویت انت ومن معك على الفلك فقل الحمد لله الذی نجانا من القوم الظالمین * وقل رب انزلنی منزلا مباركا وانت خیر المنزلین»
خداوند در این آیات خود از حضرت نوح علیه السلام می خواهد تا آرزوی مستقر شدن در مکان پر خیر و برکت و ماندگاری نماید، لذا این خواسته، یک اراده‌ی الهی بود و سرانجام نیز چنین شد. چرا که خداوند در قرآن سوره هود آیه ۴۴ مکان آن را تعیین و به کوه جودی نام می‌برد که می‌فرماید:
«وَ قيلَ يا أَرْضُ ابْلَعي‏ ماءَکِ وَ يا سَماءُ أَقْلِعي‏ وَ غيضَ الْماءُ وَ قُضِيَ الْأَمْرُ وَ اسْتَوَتْ عَلَي الْجُودِيِّ وَ قيلَ بُعْداً لِلْقَوْمِ الظَّالِمينَ44».و گفته شد اى زمين آب خود را فرو بر و اى آسمان [از باران] خوددارى كن و آب فرو كاست و فرمان گزارده شده و [كشتى] بر جودى قرار گرفت و گفته شد مرگ بر قوم ستمكار

روشن است که جودی در کردستان قرار گرفته و اکثر مفسرین بر این نظریه اجماع کرده اند، منتها بعضی گفته‌اند این کوه در موصل و بعضی می گویند در دیاربکر قرار دارد. این اختلاف جزئی هم به خاطر آن است که کردستان بزرگ قبل از پیمان نامه (سایکس بیکو) یک کشور بوده و مرز مشخصی نداشته، مرز اداری شهرهایش هم بسته به موقعیت زمانی یکسان نبوده و گاهی اوقات دیاربکر و گاهی هم موصل مرزهایشان تغییراتی کرده است. به همین خاطر در هر دو حالت ثابت شده که کوه جودی در کنار جزیره قرار گرفته و تا به حال هم از کوه‌های کردستان محسوب شده است.

در تفسیر خازن جلد دوم صفحه ۳۲۸ می فرماید: (الجودی هو جبل بالجزیره قرب الموصل) جودی کوهی در جزیره ای نزدیک موصل است.
و در تفسیر نسفی آ مده: (هو جبل بالموصل) کوهی است در موصل.

در کتاب قصص الانبیاء (عبدالوهاب نجار) هم آمده: «جبل الجودی فی نواحی دیار بکر من بلاد الجزیره)»
کوه جودی در اطراف دیاربکر در منطقه ی جزیره قرار گرفته است.
علی رغم اینها کردستان دارای خیر و برکت فراوانی است، همانگونه که خداوند می فرماید:
قِيلَ يَا نُوحُ اهْبِطْ بِسَلَامٍ مِنَّا وَبَرَكَاتٍ عَلَيْكَ وَعَلَى أُمَمٍ مِمَّنْ مَعَكَ وَأُمَمٌ سَنُمَتِّعُهُمْ ثُمَّ يَمَسُّهُمْ مِنَّا عَذَابٌ أَلِيمٌ ﴿۴۸﴾گفته شد اى نوح با درودى از ما و بركتهايى بر تو و بر گروههايى كه با تواند فرود آى و گروههايى هستند كه به زودى برخوردارشان مى ‏كنيم سپس از جانب ما عذابى دردناك به آنان مى ‏رسد
از مفاهیم آیات قرآنی روشن می شود این نعمت و برکت الهی که به کردستان بخشیده شده، همیشه ای می باشد، چون لفظ البرکه همان گونه که در (مفردات الفاظ قرآن) راغب اصفهانی آمده به معنی: «ثبوت الخیر الالهی فی الشئ». یعنی برکت عبارت است از: ثبوت خیر و برکت الهی در آن چیز.

باز هم راغب اصفهانی در تفسیر آیه «رب انزلنی منزلا مبارکا» می گوید: «ای حیث یوجد الخیر الالهی»
یعنی: خدایا مرا در جای مستقر گردان که نعمت همیشگی الهی به‌ آن مکان بخشیده شده باشد. به همین خاطر هر چیز و مکانی که خیر و برکت بی شماری داشته باشد، اسم مبارکی به آن بخشیده می‌شود.
برای همین گفته شده: «قیل لکل ما یشاهد منه زیاده محسوسه هو مبارک و فیه برکه»
هر چیزی که در آن مال فراوان محسوس شود، آن چیز مبارک و در آن برکت است.

علاوه‌ بر همه‌ی خصوصیات بی نظیری که به کردستان بخشیده شده، کردستان و سرزمین پدریمان پیش مردم همیشه دوست داشتنی است و انسان همیشه برای سرزمین خود، خوشی و سلامتی آرزو می کند و اگر وادار نشود، محال است سرزمین و مکان زندگی خود را ترک و رها سازد و هر گاه از دیار خود بیرون رانده شود، آرزو می کند بار دیگر به وطنش باز گردد.

لذا وقتی که سران قریش پیامبر و یارانش را از شهر مکه بیرون راندند، پیامبر اسلام(صلی الله علیه و آله و سلم) در خروجی مکه رو به شهر ایستاد و فرمود:
«والله انک لخیر ارض الله واحب ارض الله الی الله ، و لو لا انی اخرجت منک لما خرجت» [رواه احمد و نسا ئی وترمذی] و گفته اند حدیث صحیح می باشد.
یعنی قسم به خدا تو بهترین سرزمین خدا هستی و از همه‌ی سرزمین ها پیش خدا دوست داشتنی تر هستی و اگر مرا اخراج نمی کردند، هرگز بیرون نمی رفتم.

پیامبر خیلی آرزوی بازگشت به مکه را می‌کردند و زمانی آرام گرفت که خداوند مژده‌ی برگشت به مکه را به ایشان داد که می فرماید:
«إِنَّ الَّذِي فَرَضَ عَلَيْكَ الْقُرْآنَ لَرَادُّكَ إِلَى مَعَادٍ» [القصص:85]. در حقيقت همان كسى كه اين قرآن را بر تو فرض كرد يقينا تو را به سوى وعده‏ گاه بازمى‏ گرداند ..

که معنای (الی معاد) به معنای برگشت به مکه است.

در این جا بشارت داده می شود به کسانی که سرزمین و مکان زندگی خود را ترک کرده‌اند که روزی فرا خواهد رسید تا به سرزمین خود برگردند، چون خداوند نام زادگاه آنان را به معاد نام برده است. برای همین است که شیخ حسنین محمد مخلوف در کتاب (یفوه البیان لمعانی القرآن) می گوید: «وسمی بلد الرجل الذی كان فیه: معادا، لانه عاده‌ یتصرف فی البلادثم یعود الیه» چرا که انسان در شهر و روستا و مکان معینی چشم به دنیا می گشاید و هرجا باشد به سوی زادگاه خود برمی گردد، برای همین آن مکان به معاد نام برده شده‌ است. پس کسانی که مردم را از خاک و وطن خود دور می‌کنند، بدانند که گناه بزرگی را مرتکب شده اند که خداوند آن را حرام نموده است، آنجا که می‌فرماید: ثم انتم هۆلاء تقتلون انفسكم وتخرجون فریقا «ثُمَّ أَنْتُمْ هَؤُلَاءِ تَقْتُلُونَ أَنْفُسَكُمْ وَتُخْرِجُونَ فَرِيقًا مِنْكُمْ مِنْ دِيَارِهِمْ تَظَاهَرُونَ عَلَيْهِمْ بِالْإِثْمِ وَالْعُدْوَانِ وَإِنْ يَأْتُوكُمْ أُسَارَى تُفَادُوهُمْ وَهُوَ مُحَرَّمٌ عَلَيْكُمْ إِخْرَاجُهُمْ» [بقره:۸۵][ولى] باز همين شما هستيد كه يكديگر را مى ‏كشيد و گروهى از خودتان را از ديارشان بيرون مى ‏رانيد و به گناه و تجاوز بر ضد آنان به يكديگر كمك مى ‏كنيد و اگر به اسارت پيش شما آيند به [دادن] فديه آنان را آزاد مى ‏كنيد با آنكه [نه تنها كشتن بلكه] بيرون كردن آنان بر شما حرام شده است

ملت بی خاک و سرزمین، ملتی رو به مرگ و نابودی است، چون خروج از وطن به هر نیتی باشد به منزله مردن است.
خداوند می فرماید: «أَلَمْ تَرَ إِلَى الَّذِينَ خَرَجُوا مِنْ دِيَارِهِمْ وَهُمْ أُلُوفٌ حَذَرَ الْمَوْتِ فَقَالَ لَهُمُ اللَّهُ مُوتُوا ثُمَّ أَحْيَاهُمْ» [بقره‌:۲۴۳]آيا از [حال] كسانى كه از بيم مرگ از خانه ‏هاى خود خارج شدند و هزاران تن بودند خبر نيافتى پس خداوند به آنان گفت تن به مرگ بسپاريد آنگاه آنان را زنده ساخت

برای همین است که اخراج مردم از سرزمین و مکان زندگی به منزله کشتن آنان است، لذا خداوند ما را آگاه می سازد که می فرماید: «وَلَوْ أَنَّا كَتَبْنَا عَلَيْهِمْ أَنِ اقْتُلُوا أَنْفُسَكُمْ أَوِ اخْرُجُوا مِنْ دِيَارِكُمْ مَا فَعَلُوهُ إِلَّا قَلِيلٌ مِنْهُمْ» [نساء:۶۶]و اگر بر آنان مقرر میکرديم كه تن به كشتن دهيد يا از خانه ‏هاى خود به در آييد جز اندكى از ايشان

هر چند این آیات در مورد بعضی از ملت‌ها نازل شده اند، اما شامل این عصر و دوران هم می‌شوند.

خداوند به شدت کسانی را که پیامبر و اصحاب او را از خانه و کاشانه‌ی خود بیرون راندند، تهدید می نماید و می فرماید: «وَقَالَ الَّذِينَ كَفَرُوا لِرُسُلِهِمْ لَنُخْرِجَنَّكُمْ مِنْ أَرْضِنَا أَوْ لَتَعُودُنَّ فِي مِلَّتِنَا فَأَوْحَى إِلَيْهِمْ رَبُّهُمْ لَنُهْلِكَنَّ الظَّالِمِينَ وَلَنُسْكِنَنَّكُمُ الْأَرْضَ مِنْ بَعْدِهِمْ ذَلِكَ لِمَنْ خَافَ مَقَامِي وَخَافَ وَعِيدِ» [ ابراهیم:۱۳و۱۴]و كسانى كه كافر شدند به پيامبرانشان گفتند شما را از سرزمين خودمان بيرون خواهيم كرد مگر اينكه به كيش ما بازگرديد پس پروردگارشان به آنان وحى كرد كه حتما ستمگران را هلاك خواهيم كرد  و قطعا شما را پس از ايشان در آن سرزمين سكونت‏ خواهيم داد اين براى كسى است كه از ايستادن [در محشر به هنگام حساب] در پيشگاه من بترسد و از تهديدم بيم داشته باشد

باز هم در سوره محمد آیه ۱۳ میفرماید: «وَكَأَيِّنْ مِنْ قَرْيَةٍ هِيَ أَشَدُّ قُوَّةً مِنْ قَرْيَتِكَ الَّتِي أَخْرَجَتْكَ أَهْلَكْنَاهُمْ فَلَا نَاصِرَ لَهُمْ ﴿۱۳﴾»و بسا شهرها كه نيرومندتر از آن شهرى بود كه تو را [از خود] بيرون راند كه ما هلاكشان كرديم و براى آنها يار [و ياورى] نبود

لذا بر همه‌ی مردم لازم است تا مانع اخراج کنندگان مردم از سرزمین خودشان باشند و قبول نکنند تا جایگزین مردمان دیگری بشوند، خداوند به مظلومان اجازه داده تا انسان های ظالم را از سرزمین و مکان زندگی قبلی خود بیرون برانند، همانگونه که در سوره بقره آیه ی ۱۹۱ می فرماید: «واخرجوهم من حیث اخرجوكم»

جرم بزرگتر از اخراج مردم از سرزمین خودشان، تغییر شناسنامه ی آنان است، چون اراده‌ی خداوند است که هر کسی باید دارای ملت و زبان و رنگ و نژاد مخصوص خود باشد، خداوند می فرماید: «وَمِنْ آيَاتِهِ خَلْقُ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَاخْتِلَافُ أَلْسِنَتِكُمْ وَأَلْوَانِكُمْ إِنَّ فِي ذَلِكَ لَآيَاتٍ لِلْعَالِمِينَ ﴿۲۲﴾»  و از نشانه‏ هاى [قدرت] او آفرينش آسمانها و زمين و اختلاف زبانهاى شما و رنگهاى شماست قطعا در اين [امر نيز] براى دانشوران نشانه‏ هايى است.

به دلیل خطرناک بودن هر دو مسله ی بیرون راندن و تغییر شناسنامه، هر کدام از اینها عنوان مسله ی مهمی بیان شده اند.

اخراج کنندگان در قرآن به عنوان جنگ علیه دین بیان شده اند، برای همین است که شرط صلح با دشمنان دو چیز است:
یکی: به خاطر دین با ما جنگ نکنند.
دوم: از سرزمین و مکان زندگی، ما را بیرون ننمایند.

خداوند در قرآن سوره ممتحنه آیه ی ۸ می فرماید: «لَا يَنْهَاكُمُ اللَّهُ عَنِ الَّذِينَ لَمْ يُقَاتِلُوكُمْ فِي الدِّينِ وَلَمْ يُخْرِجُوكُمْ مِنْ دِيَارِكُمْ أَنْ تَبَرُّوهُمْ وَتُقْسِطُوا إِلَيْهِمْ إِنَّ اللَّهَ يُحِبُّ الْمُقْسِطِينَ» [ممتحنه‌:۸][اما] خدا شما را از كسانى كه در [كار] دين با شما نجنگيده و شما را از ديارتان بيرون نكرده‏ اند باز نمى دارد كه با آنان نيكى كنيد و با ايشان عدالت ورزيد زيرا خدا دادگران را دوست مى دارد..

بر همین اساس هم انتخاب زبان و رنگ هر ملتی در قرآن در کنار یکی دیگر از آیات خداوند بیان شده که خلقت آسمان و زمین می باشند. پس قضیه‌ی نابود کردن رنگ و نژاد، به مثابه ی از بین بردن آسمان و زمین است که این هم اوج نشانه ی مبارزه با اراده‌ی خداوند می باشد.

والسلام

نویسنده: عبدالرحمان صدیق
مترجم: علی ملازاده
منبع: سایت یه کگرتووی ئیسلامی کوردستان
ویراستار: سوزی میحراب

از طريق
علی ملازاده
منبع
sozimihrab
نمایش بیشتر

نوشته های مشابه

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

دکمه بازگشت به بالا