امر دین و دعوت به سوی آن، وظیفه چه کسانی است؟
اگر مسئولیت خویش را به صورت کامل انجام ندهیم، چه کسی ما را پیش خدا نجات خواهد داد؟ اگر ما آن را همانطور که خداوند می خواهد انجام ندهیم، چه کسی امانت تبلیغ اسلام را انجام می دهد ؟ همه ی ما در روز رستاخیز نزد خداوند درباره ی رسالت و پیام اسلام مورد بازخواست قرار خواهیم گرفت. رسالت دعوت به سوی خدا، با حکمت و پند و اندرز میسر می‌شود.
اما آیا دین خدا افراد مخصوص به خود را دارد همانطور که کلیسا فکر می کند؟ یا دین نزد ما مسلمانان برای همه ی مردان و زنان و حاکمان و زیردستان و علما و دانشمندان و عموم مردم است؟
ای مسلمان اگر مسئولیت دعوت به سوی خدا را به بهترین شیوه انجام ندهی، چه جوابی برای خدایت داری؟
دعوت به سوی خدا، تنها با سخنرانی و موعظه و درس انجام نمی‌شود، بلکه با عمل کردن به رسالت صاحب اخلاق نمونه، پیامبر(صلی الله علیه و سلم) و با دخالت حکیمانه و تواضع و گفتگوی سازنده، بهترین نتیجه و ثمر را به دست خواهی آورد، در این صورت در میان دعوتگران به سوی خدا از بهترینشان خواهید بود.
اگر غمخوار اسلام نیستی و کار دین و تبلیغ آن اولویت امور زندگی ات نیست، در مسلمانیت تجدید نظر کن.
یک سوال
اگر اسلام مهمترین و بزرگترین کارت نباشد، پس چه چیزی در صدر اولویت هایت قرار دارد؟!
مساله ی اقتصاد؟ بدان که اکثر تاجران جهان غیر مسلمان هستند، بلکه امروز یهودیان بر اقتصاد جهان تسلط دارند!
یا مسئله ی سیاست؟ بدان که اکثر سیاسی های جهان غیر مسلمانان هستند.
یا مسئله ی ادبیات؟ خوب است که به شاعران و ادیبان جهان نگاه کنی که متوجه خواهی شد اکثر آنها حتی سجده ای هم برای خداوند نمی برند.
یا مسئله فکر فلسفی؟ متفکران فلسفه، دنیا را از فریاد پر کرده اند، ولی با نور وحی و رسالت فخر کائنات و سرور بشریت هدایت نیافته اند.
خداوند در این باره حکم کرده و مشکل را حل و جواب پرسش را نیز داده است، همچنانکه می‌فرماید:
«وَمَنْ أَحْسَنُ قَوْلًا مِمَّنْ دَعَا إِلَى اللَّهِ وَعَمِلَ صَالِحًا وَقَالَ إِنَّنِی مِنَ الْمُسْلِمِینَ» (فصلت:۳۳)
یعنی: «گفتار چه کسی بهتر از گفتار کسی است که مردمان را به سوی خدا می‌خواند و کارهای شایسته می‌کند و اعلام می‌دارد که من از زمره‌ی مسلمانان (و منقادان اوامر یزدان) هستم؟»
دعوتگر با بصیرتی که دارد، محبوب خداوند(عزوجل) و دنباله‌رو پیامبر(صلی‌الله علیه وسلم) می‌باشد.
ای کسی که به توحید خدا و رسالت پیامبر(صلی‌الله علیه وسلم) ایمان داری؛ برخیز و به اندازه ای که خدا به شما علم و معرفت داده، دین وی را به مردم برسان، خواه به صورت درس یا سخنرانی یا نوشتن یا شعر و… باشد.
در هر دوره و شرایطی از زندگی، شما یک دعوتگر هستید، خواه حاکم، یا وزیر، قاضی، نویسنده، دکتر، مهندس، تاجر یا کشاورز باشی. اسلام از پیش رو به استقبالتان نمی آید. آگاه باشید و به خاطر ترک دعوت، بدبخت ترین مردم نباشید. بنده ی پول و ثروت و جاه و مقام و تجارت نشوید که در غیر بندگی خدا، زیانمند دنیا و آخرت شوید.
هر روز از خودت بپرس چه کاری برای اسلام کرده ای؟
سخن من با کسانی نیست که پشت به دین خدا کرده‌اند، بلکه سخن من با کسانی است که پشت به دعوت دین خدا کرده اند.
آنها نمونه ی عقب ماندگی و واماندگی و پسترفت هستند و من سخنی با آنها ندارم، زیرا منافقان بر پیامبر اعتراض کردند و اسلام و دعوت و جهاد را به دلایل بی اساسی ترک کردند؛ مانند:
«لَا تَنْفِرُوا فِی الْحَرِّ» (توبه:۸۱)
یعنی: «در گرما (ی سوزان تابستان به سوی میدان نبرد) حرکت نکنید.»
ُ و مثل:
«ائْذَن لِّی وَلَا تَفْتِنِّی» (توبه:۴۹)
یعنی: «بعضی از منافقان می‌گویند: به ما اجازه بده (تا در جهاد با رومیان شرکت نکنیم) و ما را دچار فتنه و فساد (جمال ماهرویان رومی) مساز.»
ومثل:
«یَقُولُونَ إِنَّ بُیُوتَنَا عَوْرَهٌ وَمَا هِیَ بِعَوْرَهٍ ۖ إِنْ یُرِیدُونَ إِلَّا فِرَارًا» (احزاب:۱۳)
یعنی: «و گفتند: واقعاً خانه‌های ما بدون حفاظ و نااستوار است (و باید برای نگهبانی از آنها برگردیم)»
این دسته ی بیمار دل، تا روز رستاخیز از بهبودشان ناامید خواهند ماند.
«وَکَذَٰلِکَ جَعَلْنَا لِکُلِّ نَبِیٍّ عَدُوًّا مِّنَ الْمُجْرِمِینَ ۗ وَکَفَىٰ بِرَبِّکَ هَادِیًا وَنَصِیرًا» (فرقان:۳۱)
یعنی: «این گونه (که تو ای پیغمبر! با موضعگیری و عداوت سرسختانه‌ی این گروه روبرو شده‌ای، همه‌ی پیغمبران در چنین شرایطی قرار داشته‌اند، و) برای هر پیغمبری گروهی از بزهکاران را دشمن ساخته‌ایم (که با او به مبارزه پرداخته و با مکتب و دعوتش مخالفت ورزیده‌اند. امّا بدان که حق همیشه پیروز است، و تو هم تنها و بدون یاور نیستی، و خدا تو را به راه پیروزی بر آنان راهنمائی می‌کند و یاریت می‌دهد) و همین بس که خدای تو راهنما و یاور باشد.»
کسانی هستند که مسلمانان را مسخره می‌کنند و با همزه و لمزه بر دین هجوم می‌برند. ای مسلمانِ دارای بصیرت و شجاعت و همت بر دین خدا، به برکت خدا و توکل بر خدا هر گاه از اینها یهمزون و یلمزون و یغمزون شنیدی، این جمله را تکرار کن:
«قُلْ مُوتُوا بِغَیْظِکُمْ» (آل عمران:۱۱۹)
یعنی: «بگو: با (درد همین) خشمی که دارید، بمیرید.»
نویسنده مقاله: عائض بن عبدالله قرنی
ترجمه: رحیم رهرو
