خانواده

آیا می دانید چقدرنیازمند یادآوری و تذکر هستیم؟

تذکر و یاد آوری ما را از خواب غفلت بیدار می کند،همه احتیاج به نصیحت یا سخنی داریم تا که پرده ها را پاره کرده و کنار بزند تا حدی که در دل و درونمان رخنه کند .

آیا زمان آن نرسیده که پند پذیر باشیم؟ قافله مرگ همواره در راه است و هیچ وقت از حرکت باز نمی ایستد.هرروز از مرگ ناگهانی کسی باخبر می شویم، و یا می شنویم که ایست قلبی مرگ دیگری را رقم می زند، زیاد به گوشمان می رسد که فلانی به دلیل ایست قلبی جان خود را از دست داده است و یا فلان کس به دلیل بالا بودن قند خون در راه بیمارستان تمام کرد، و دیگری به دلیل بالا بودن فشار خون در راه رفتن به نزد پزشک جان خود را از دست داد، تابحال چند بار به گوشتان رسیده است که یک نفر شب خوابید و دیگر بیدار نشد و جان خود را تسلیم کرد. و یا حوادث و تصادفات دل خراش رانندگی که پایانی ندارد و سالانه به دلیل این تصادفات ، جان هزاران پیر و جوان گرفته خواهد شد، و یا عملیات انتحاری ، بمب گذاری و کار های تروریستی که گاهی اوقات به یکباره جان صد ها وهزارن انسان بی گناه را می گیرد، این است شیوه زندگی در این کره خاکی، مردن یا زنده بودن…آن چیزی را که در اینجا می خواهم بیان کنم این است که:
آیا ما دو ران جوانی خود را فرصتی دانسته ایم ، پیش از اینکه پیری گریبان گیر ما شود؟
آیا توانگری را فرصت دانسته ایم قبل از اینکه فقیر شویم؟
آیا تندرستی مان را قبل از اینکه بیمار شویم غنیمت دانسته ایم؟
آیا زمان بیکاری و اوقات فراغت مان را پیش از اینکه وقت مان پر شود را فرصت دانسته ایم؟
آیا زندگی مان را پیش از فرا رسیدن مرگ مان غنیمت شمرده ایم؟
تا چه زمان باید از این همه اتفاقات اطرافمان پند نگیریم؟اعضای خانواده و اطرافیانمان در جلوی چشمان مان جان خود را از دست می دهندو با مردنشان برای همیشه در دنیا از پیشمان می روند ، آیا تابحال این سوال را از خود کرده ایم که چه توشه ای برای این سفرمان آماده کرده ایم؟

با مردن انسان در های اعمال و رفتارش ، در دنیا نیز برای همیشه بسته خواهد شد، مگر از سه طریق زیر:

1)صدقه جاریه یعنی عملی که مدام خیرش برای او در راه باشد (ساختن مسجد ، مدرسه…)
2)به مردم چیزی آموخته باشد و یا علمی بر جا گذاشته باشد.(آموختن قرآن ، برجا گذاشتن کتابی…)
3)و یا اولادی صالح که برای او دعای خیرکنند .
چه چیزی آماده کرده ایم برای آن زمان نا مشخص که مرگ می آید ، زمانی که همه خوشی ها و راحتی ها را برهم می زند، آن لحظه ای که ما داخل قبر قرار می گیریم و کفن را از روی صورتمان برمی دارند و مارا آماده می کنند ؟ برای زمانی که فرشتگان می آیند برای پرسش و حساب و کتاب ،و ما را تنها می گذارند ؟ سپس آن زمانی که مارا به دادگاه عدل الهی می برند.آن زمان که منتظریم و نمی دانیم ما را به کدام سو می برند به سوی بهشت یا جهنم؟ معاذالله
برای این سفر طولانی و با این عمر کوتاهی که داریم چه زاد و توشه ای اندوخته ایم چه چیزی همراه خود داریم؟؟؟؟
خداوند از ما می خواهد توشه هایمان را آماده کنیم و بهترین توشه برای ما پرهیز گاری و ترس از خداوند سبحان می باشد (وَتَزَوَّدُوُا فَإ نَّ خَیرَالزّادِالتَّقوَی و توشه برگیرید و تقوا پیشه کنید که بهترین توشه تقوای الهی است)(البقره197)، بیایید یک صدا و همراه باهم از خداوند سبحان بخواهیم که ما و تمام مؤمنان را از عذاب قبر حفظ کند و ما را همچنان بر راه و روش یکتا پرستی (لااله الااللّه)در دنیا و قیامت ثابت قدم بگذاردو بر لااله الاالله”زندگی کنیم و بمیریم .(آمین)
منبع : مجله المجتمع

مژگان جواهری – مهاباد

نمایش بیشتر

مژگان جواهری

@نویسنده و مترجم @ آذزبایجان غربی - مهاباد @ مدرس و فعال دینی

نوشته های مشابه

‫3 نظر

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

دکمه بازگشت به بالا