نویسنده: آسیا صلاح
مترجم: کلثوم حسن زاده
ما در سایه بخشندگی خدای بزرگ، غرق نعمت ایمان و هدایت او هستیم. سپاسگزاری از این نعمت های بزرگ با عملی کردن برنامه های خدا در زندگی مان تحقق می یابد و اینکه در تمام جوانب زندگی، هدایت گر و راهنمایمان باشد. عزیزانم، فرجام تمام عبادت ها در اسلام در یک چیز خلاصه می شود، آن هم ثبات و پایداری مفهوم بندگی در روح، عقل، رفتار و استحکام ارتباط با خدا در باور و ایمان است. به گونه ای که چنین شخصی خدا را دوست می دارد، از او یاری می طلبد، از او شرم می کند، می ترسد و با تمام وجود بودنش را احساس می کند. تمام توانایی اش را برای کسب رضایت خدا بکار می گیرد و پایبند به فرمانهایش بوده و از منهیاتش پرهیز می کند.
من نمی خواهم در اینجا آیات و احادیثی را که به این موضوع اشاره دارند، مورد بحث قرار دهم. بلکه می خواهم بگویم که با وجود پیشرفت در عرصه های مختلف بیداری، اندیشه، دانش و اقتصاد و…، جنبه خیلی مهم دیگری نیز وجود دارد که دچار سستی و افول شده است. آیا می دانید منظور از این مورد چیست؟ آن همان جنبه ی روحی است که به وسیله آن، با آمادگی شکوهمندانه در دل و روح، ارتباط با خدا و همراه خدا بودن را احساس می کنیم.
دلیل افول آن هم، سرگرم شدن بیش از اندازه ما به کار و فعالیتهای روزانه و زندگی آشفته و نابهنجار معاصر است و همچنین آن همه عوامل وقت به هدر دادن و تفریح و سرگرمی که وارد زندگی ما شده است، که پیشتر بدین گونه نبوده است. با این وجود، این فشارهای تحریک آمیز را نیز فراموش نکنیم که وارد خانه های ما شده و برای خود جای باز کرده است.
عزیزان من، انسان آفریده ای ضعیف است و طبیعی است که به راحتی احساس ترس و آوارگی داشته باشد، به همین خاطر همیشه به یک چتر آرامش نیاز دارد که خود را با آن از تهدیدهای ناشناخته و نابسامانی عوامل مادی گرایی، محفوظ بدارد. هیچ چیزی هم به اندازه ارتباط با خدا، جای آن چتر را نمی گیرد. من به آن رنج و مشقت های فراوانی را که فرزندانم را در این جهان مملوء از گمان، آرزو، فریب دادن و آشفتگی و… به ناله انداخته است، آگاه هستم. همین عامل نیز باعث شد که تمام توجه خود را بر جنبه ی روحی متمرکز نمایم. اطمینان هم داشته باشید که توانایی و قدرت پیروزی را داریم به شرط آنکه گوش به فرمان رهبرمان باشیم و با دلسوزی و اهتمام کامل به آن رهنمودهایش را به خاطر بسپاریم. فراوان اند دختران و پسران جوان این ملت که به راه افتاده تا این مسیر را طی کنند و این گفته ی ابومسلم خَولانی را دنبال کرده اند که گفته است: «آیا یاران پیامبر (صل الله و علیه و سلم) می پندارند که تنها خودشان تابع و پیرو ایشان هستند؟ خیر هرگز، سوگند به خدا ما هم با آنها به رقابت پرداخته و مسابقه می دهیم و چه مسابقه ای. تا اینکه بدانند که چه شیرمردانی از خود به جای گذاشته اند». بله، ابومسلم راست می گوید، هر کدام از شما می توانید یکی از این شیرمردانی باشید که با تبعیت از آیین و پیامبر امین و درستکارش (صل الله و علیه و سلم) پیمان جوانان این ملت را با خدا تازه کرده و به پا خیزد.
احتمالا بگویید: چگونه می توان به چنین نمونه ای تبدیل شد و چکار کنیم؟
در واقع، حرکت در این شاهراه، آسان و روشن و زیباست. می توانم در زیر به نکاتی مختصر اشاره ای داشته باشم:
همیشه این را به خاطر داشته باشید که آینده، سرنوشت و تمام امورات زندگی تان در دست خدای مهربان و دلسوز و بخشنده و قادر است. این نکته را در فکر و اندیشه خود حک کرده و مفاهیم آن را درک کنید.
هرگاه فرصت انجام کار خیری برایتان میسر شد، با خود بگویید: (این کار موجب رضایت پروردگارم می شود)، سپس شتاب بورزید و آن کار خیر را انجام دهید. برای نمونه: تبسم به روی شخصی، سلام کردن به وی، کشیدن دست مهربانی بر سر یتیمی ، صدقه دادن هرچند با پولی اندک باشد، بوسیدن دست پدر و مادر، تقدیم کردن خدماتی به دوستان و… .
برای روشن کردن شعله های اشتیاق در دل و احساس کردن آرامش ناشی از رایحه خوش بخشنده ی مهربان، روشی یگانه و بی نظیر وجود دارد که آن هم بیدار شدن در بامدادان و رو به خدای بزرگ به دعا و مناجات و نماز و التماس و استغفار پرداختن است. امیدوارم که این عبادت به بخشی از برنامه های روزانه تان تبدیل شود، که در این صورت دستاورد بزرگ و ارزشمند آن را می بینی که بسیاری از جهات زندگی تان را روشنی می بخشد. حالا آیا مایلید آن را انجام دهید؟
هنر فرمانبرداری، خود کم بینی، خشوع در برابر خدای بزرگ را یاد بگیرید. تمام نیازهای خودتان را با استغفار و همکاری او بیان کنید. حمد و ثنا و سپاس خدا را فراوان به جای آورید و این هنر را عاملی برای خشوع و خضوع دلهایتان قرار دهید.
با عوامل فریفتن و هر چیزی که ذهنتان را آشفته و از بخشندگی و بزرگی و قدرت خدای بزرگ غافل می کند، مقابله کرده و دوری کنید.
فکر کنم آنچه بیان کردم، مسئولیتی سنگین نباشد، بلکه فرصتی برای احیای روح و زنده کردن دل و احساس کردن لذت های زندگی تازه است.
منبع: مجله بریار- شماره ۹۳
