بیایید از خودمان شروع کنیم
چرافقط موعظه ونصیحت هایمان برای دیگران است وخود از آن ها بهره نمی بریم؟
چرا در تنهایی از یاد خدا غافل می شویم؟
چرا ظاهر و باطن و سخن و عملمان با هم سازگار به نظر نمی رسد؟
تاحالا از خودمان پرسیده ایم چرا رفتارمان در جمع ودر تنهایی با هم متفاوت است؟
حال که خدا این رحمت بزرگ را شامل حال ما کرده و ما را در خانواده ای متدین و دارای احساس مسئولیت قرار داده است والبته دارای اعتقاداتی سالم بوده و به روز رستاخیز نیز باور داریم پس چرا خود را برای آن روز سخت و مهیب آماده نمی کنیم؟؟
مشکل اینجاست که ما قلباً حضور خدا را در زندگیمان حس نکرده ایم.مثلا هنگامی که با یکی از دوستانمان هستیم بیشتر آن کارهایی را که معمولاً در خلوت انجام می دهیم در حضور او انجام نمی دهیم !! حال اگر واقعاً خدا را ناظر بر اعمالمان بدانیم آیا باز به سراغ سایت های فرا شیطانی و کانال های مستهجن خواهیم رفت؟ آیا باز – وبه راحتی – در خفا به نامحرم نظر خواهیم نمود؟ آیا به سادگی به انسان های بی گناه تهمت می زنیم؟ و….
آیا تابه حال اتفاق افتاده پس از انجام این کارها احساس پشیمانی کرده و به سوی خدا برگردیم؟ یا معذالله آن قدر گناه نموده ایم که دچار قساوت قلب شده و به سادگی آب خوردن گناه می کنیم ؟!
آیا وقت آن نرسیده که تغییراتی اساسی در نگرش ها و باورهای دینی امان بوجود آوریم؟ و آیا زمان آن نرسیده سخن و عملمان یکی شود؟
پس ای دوستان عزیز بیایید از همین حالل شروع کنیم به تغییر و اصلاح خود ؛ روزانه کافی است تنها 10 باراز ته دل بگوییم (خدا من را می بیند) این عمل را بعد از گذشت چند روز افزایش دهیم تا30،40،50و…. تا بالاخره این جمله به قلبمان رسوخ پیدا نماید ،پس ازانجام این مقدمات مطمئناً خدا را ناظر بر پندارو گفتار و کردار خود می دانیم و در نتیجه فاصله و تضاد بین سخن و عملکردمان برای همیشه از بین خواهد رفت .
خیلی جالب بود جزاک الله خیر الجزاء