تنها سجده ای برای پروردگار(داستان)

هنگام جستجویم به دنبال واژه ای از فرمایشات رسول گرامی اسلام (ص)؛ گذرم به بخش مهمی افتاد که پیش از این به گونه ای دگر به آن می اندیشدیم … و آن ، سجده بردن و پیشانی به خاک زدن برای خداوندبود
بالارزترین و بلندترین قسمت از بدن انسان که پیشانی است را برخاک زده همچون غلامی حقیر که به منظور احترام به سروری صاحب قدرت  کرنش نشان می دهد
انسان مسلمان نشان می دهد که در مقابل معبودش در نهایت ناتوانی و بی اختیاری است و هر آنچه از توانایی و هستی که دارد از آن خداوند است. ما بدین عمل خود – سجده – عادت گرفته ایم و ساده بدان می نگریم ! در حالی که اگر هنگام سجده از حال و وضعیت شخصی که تازه مسلمان شده  ، که پیش از این سر تعظیم برای خداوند فرود نیاورده اطلاع یابیم اهمیت این عمل  را بیشتر درک خواهیم نمود….

بیائید گوش فرا دهیم به شرح حال و زندگی آن تازه مسلمانی که هنگام اولین سجده اش عجب حالی به وی دست می دهد  …

به اندازه آن مکانی که پیش چشم دارم خیره شده ام، باید بر زمین بنشینم و بر هر دو دست  و زانوهایم سجده کنم در آن هنگام پیشانیم را بر خاک زنم… نمی توانستم!! توان زمین نشستن و سجده زدن داشتم و لیکن نمی توانستم همچو آن غلام که خویش را نزد سرورش حقیر می کند باشم و پوزم را بر خاک بمالم!!؟
چنین به ذهنم می آمد که هر دو پایم بسته شده و توان خم شدن ندارند، احساس عیب و عار بهم دست داده، ریشخند دوستانم بابت این کار عجیب و غریب به سراغم می آید گویی مرا می نگرند و من نیز بی توجه به آنان، به ذهنم می آمد در مقابل آنها حقیرم و بازیچه!!
امام شافعی (رحمت خدا بر او باد) : در حدیثی به سند خویش و همچنین ابن منذر در کتاب ترغیب و ترهیب از مترَّف روایت می کند ؛ که می گوید : در میان جمعی قریشی نشسته  بودم ، مردی آمد و شروع به نماز کرد، ایستاده سجده و رکوع می برد و نمی نشست با خود گفتم !: گمان نکنم این مرد بداند نماز دو رکعتی خوانده یا یک رکعتی!؟ اطرافیانم گفتند چرا بدو گوش زد نمی کنی؟ می فرماید : من نیز رفتم و گفتمش : ای بنده خدا گمان نبرم بدانی یک رکعت نماز خوانده ای یا دو ؟!
او گفت : ولی خداوند می داند . من از رسول اکرم (ص) شنیدم که می فرمود : کسی که سجده ای برای پروردگارش ببرد خداوند حسنه ای به حسابش می نویسد و از گناه او صرف نظر می کند و رتبه ای به منزلتش در آخرت می افزاید : گفتم تو کیستی ؟
گفت :أبوذر
به سوی دوستانم رفتم و بدان ها گفتم خداوند شما را پاداش نیک دهد ، مرا امر کردید یکی از یاران رسول خدا(ص) را تعلیم دهم؟!
هدفمان از نقل این فرموده این نیست که در نماز خواندن عجله کنید و ندانید چگونه سجده و رکوع می برید ؟ خیر چنین نظری نداریم.
مقصودم این است که تنها سجده ای برای خداوند اگر چه بدین شیوه نیز باشد دلیل و نشانی است بر بندگی خالق و پروردگارش ، خالق آسمانها و زمین و همه ی کائنات … حال اگر از عمق وجود و حضور قلب و با متانت باشد ، تغییر آشکاری بر فرد باقی می گذارد…
پس اگر نظرت به چنین افرادی افتاد به چشم تحقیر آنان را نگاه مکن و گر توانستی راهنمائیشان کن همچو راهنمایی حسن و حسین ( خداوند از آنان خشنود باد) آنان نیز مردی را می بینند که صحیح وضو گرفتن را نمی داند و چون از آنان مسن تر بود جلو نرفته تا بگویند بنده ی خدا این طرز وضو گرفتن نیست، آنان تربیت شده خانه رسول اکرم هستند لذا تدبیر می کنند نزدش بروند و او را داور کنند و بگویند : ای مرد بزرگوار ؛ ما هر دو برادر هستیم، وقتی وضو می گیریم من چنین می پندارم وضوی من صحیح تر است و او نیز گمان می کند وضوی وی درست تر. حال نزد تو وضو می گیریم و بنگر کدامیک بهتریم.
مرد : شروع کنید . وضوی آنها را که می بیند ایشان را گفت : حقیقتاً وضوی هر دوی شما از من بهتر است.
چه زیباست انسان عمل هیچ کس را کم نپندارد، خود بزرگ بین نباشد و گر توان اندرز کسی را داشت حکیمانه وی را پند دهد.

حسن پینجوینی

ترجمه : فاروق راک – مهاباد