ماه مبارک رمضان هم فرا رسید. این ماه عظیم برای من و تو ارزش بسیاری دارد. مطمئنم تو هم مانند دیگر مسلمانان از قدوم این مهمان بسیار خوشحال هستی.
دوست دارم در این ماه مبارک با صراحت و بدون هیچ دوپهلو گوئی با تو سخن بگوییم.
درست است صراحت ممکن است تلخ و ناخوشایند باشد اما دارای نتایج شیرینی است. همه ی ما درد عیب پوشیدن ها و زخم چشم پوشی هایمان را چشیده ایم…
امیدواریم برای شنیدن این چند سخن ، سینه ات را فراخ گردانی!
عجیب است نه؟!!
برادر عزیز: این چیزی است که همه ی ما در این روزها مشاهده می کنیم:
جوانی را می بینی بی خیال، غرق در گناه و عصیان… با خیال راحت کبائر و معاصی را مرتکب می شود و در مورد واجبات و فرائض هم سستی می کند. همین جوان را می بینی که در رمضان از چیزهایی خیلی دقیق و ریز در مورد روزه سؤال می کند مانند اینکه آیا اگر چند قطره خون از دماغم بیاید روزه ام باطل می شود؟ یا اینکه اگر در خیابان گرد و خاک وارد گلویم شود باعث بطلان روزه ام می شود؟ خیلی جدی در مورد این مسائل پرسش می کند و آماده است تا هر گونه قضا یا حتی کفاره ای را هم بپذیرد تا اینکه روزه اش ناقص نشود. البته سؤال کردن در مورد مساله ای که انسان نمی داند کار خوبی است و در این مورد بحثی نیست.
اما: آیا فکر نمی کنی این جوان در زندگی اش درای تناقض عجیبی است. آیا می شود برای این تناقض تفسیر مناسبی یافت؟!
چگونه اینجا و در مورد این مساله این همه احتیاط می کند و تا این اندازه جدی است در حالی که خود او در ماه های دیگر در حالی که می فهمد مرتکب گناه های کبیره می شود؟
منطق عجیب:
هنگامی که بعضی از جوانان را از ارتکاب معاصی نهی، و یا امر به معروف می کنی دلیل می آورند که: ما به تمام آنچه تو می گویی ایمان داریم و همه آن را صحیح می دانیم اما چه کنیم که شهوت بر ما غلبه می کند و قادر به کنترل خود نیستیم! عذرشان در وهله اول منطقی جلوه می کند اما وقتی همین جوانان را در روزهای رمضان و روزه می بینی چیز دیگری خواهی دید…
همین که موذن شروع کرد به اذان صبح سریع دست از غذا می کشد حتی اگر اولین لقمه اش باشد چون دیر از خواب بیدار شده است. وقت مغرب هم کنار سفره افطار می نشیند و دست به هیچ چیز نمی زند تا اینکه موذن اذان را بگوید. هنگام ظهر با وجود اینکه تشنه است و طاقتش سر رفته است هرگز به فکر باطل کردن روزه اش نمی افتد.
به نظر تو اینها رفتارهای پسندیده ای نیستند؟ آیا اینها نشان دهنده قدرت او در برابر شهوتش نیست؟ برادر عزیز! روزه به ما این درس بزرگ را می دهد که ما قادریم به اذن خداوند کنترل نفس خود را در دست بگیریم و بر شهوات پیروز گردیم.
آیا آنها را دیده ای؟
آیا تا به حال شده است که به یکی از مساجدی که دارای امام خوش صدایی است بیایی و در آنجا جمعی از جوانان خوب و مؤمن را ببینی؟ جوانانی که عزم کرده اند در نماز در برابر خداوند متعال بایستند اگر چه تا صبح ادامه داشته باشد؟
آیاتو نمی توانی یکی از آنها باشی؟ چگونه آنها توانسته اند؟ در حالی که آنها هم در همان جامعه ای زندگی می کنند که تو زندگی می کنی و در برابر آنها هم مشکلات زیادی وجود دارد همانطور که برای تو.
آیا نمی توانی مانند آنها مقاومت کنی؟
برادر عزیز: بسیار بودند جوانانی که بر پرتگاه انحراف قرار داشتند و در مسیر غفلت مشغول شهوات خود بودند اما بعدها خداوند بر آنها منت نهاده و هدایت خود را نصیب آنها کرده و ناگهان تغییر کردند و با صالحان و نیکوکاران همراه گشتند.
شاید خیلی از دوستان تو نیز چنین شده اند. چگونه آنها می توانند از این مرحله عبور کنند اما دیگران نمی توانند؟ چطور آنها توانستند توبه کنند و بقیه نمی توانند؟ مشکل خیلی از جوانان برای توبه و بازگشت عدم باور به اسلام نیست، بلکه عدم اعتماد به نفس و احساس نتوانستن است.
قبل از اینکه جوانی از دست برود:
خیلی از پیرانی را دیده ای که کمر خمیده اند و عصا، پای سومشان شده است و گذر زمان بر صورتشان نشان گذاشته است. آیا از اول اینچنین بوده است؟ یا اینکه او هم روزی همانند تو جوان و شاداب بوده؟ آیا فکر نمی کنی من و تو هم ـ اگر اجل زودتر نرسد ـ روزی همانند او شویم؟ و جوانی و شادابیمان را از دست بدهیم؟ چه می شود اگر از وقت و جوانی مان قبل از اینکه برود و حسرتش را بخوریم به خوبی استفاده کنیم.
و از جوانی اش که چگونه گذرانده است…
برادر عزیز: بدون شک این گفته رسول الله صلی الله علیه و سلم را بخوبی بیاد داری که می فرماید:
«پاهای بنده در روز قیامت از هم تکان نمی خورند تا اینکه درباره چهار چیز از او پرسیده شود: از عمرش که در چه راهی گذشته است، و از جوانی اش که چگونه تمامش کرده است، و از مالش که از چه راهی به دست آورده و در چه راهی خرج نموده است»
برادر گرامی: به وضعیتی که ما داریم خوب فکر کن. ببین چگونه داریم جوانی خود را طی می کنیم. آیا با این وضع می توانیم در برابر کسی که هیچ چیز از او پنهان نمی ماند در برابر سؤال «جوانی ات را چگونه گذرانده ای؟» جواب قانع کننده داشته باشیم؟ آیا با این وضع می توانیم از آن امتحان به سلامت عبور کنیم؟ فکر نمی کنی هنوز فرصت برای آماده شدن برای آن سؤال باقی است؟
یکی از هفت نفر
رسول الله صلی الله علیه و سلم می فرمایند که در روز قیامت وقتی خورشید آنقدر به مردم نزدیک می شود و رنج و سختی به حد خود می رسد افرادی از سایه ی خداوند برخوردار می گردند یکی از این این افراد «جوانی است که در طاعت الهی بزرگ شده است».
چرا تو یکی از آن جوانان نباشی؟؟؟ بیا یکبار دیگر به خودت نظری بیفکن و برای این راه آماده شو و از ماه رمضان برای رسیدن به آن منزلت بزرگ بیشترین بهره را ببر.
یک فرصت بسیار مناسب
برادر جوان: حتما متوجه شده ای که مردم در این ماه تغییر زیادی کرده اند. مساجد مملو از نمازگزاران است و اموال زیادی در زمینه خیر صرف می شود. یکی در حال نماز است، دیگری قرآن می خواند، این یکی انفاق می کند، و یکی دیگر در حال دعا…
تو در حال چه کاری هستی؟ بهتر نیست دست به کار شوی؟ و بهترین کاری که در شروع می توانی انجام دهی توبه ای است صادقانه و پیوستن به قافله ی صالحان و دعوتگران قبل از اینکه مرگ ناگهان فرا برسد و به سفری بدون بازگشت بروی. پس آیا این هدف را نصب العین خود قرار داده ای؟
آینده ی موهوم
بعضی از جوانان به اشتباه منتظر روز خاصی برای توبه اند و آرزوی تغییر را دارند اما روزی…
شاید منتظر است تا با حادثه ای خاص توبه کند یا با دیدن مرگ کسی تا عبرت بگیرد و توبه کند.. اما اگر خود او زودتر با مرگ مواجه شود و خودش عبرت دیگران شود چه؟ برادرم ما تنها از لحظه ای که در آن هستیم خبر داریم و نمی شود در انتظار آینده ای موهوم ریسک کرد.
چه می شود از همین الآن تصمیم به توبه و بازگشت بگیری و تغییر کلی در زندگیت بدهی؟
می دانم ممکن است تصمیم سختی باشد، و ممکن است مشکلاتی در پی داشته باشد اما مطمئنا ارزشش را دارد و عاقبت آن به اذن خداوند خیر و نیکی خواهد بود
کوسار
