1. تشنه نماز (خاطرات هفته اول خدمت سربازی در قزوین)
هیجدهم آبان ماه 1376 بود. شب اول در پادگان با کفش و لباس خوابیدیم. فردا و پس فردا هم فقط بدو بدو و بشین پاشو بود. کسی از نماز حرفی نمی زد. نصف گروهان هنوز غذا نگرفته، باید زود سر صف برای مشق نظامی حاضر می شدیم و نفرات آخر با سینه خیز تنبیه می شدند…
روز سوم در حیاط پادگان یک- دو- سه- چهار تمرین دو داشتیم. دیوارهای پادگان پر از شعار بود؛ نماز نور چشم من است، نماز معراج مومن است، نماز انسان را از فحشا و منکر باز می دارد، نماز… نماز…. چشمانم طاقت خواندن نداشت و اشکهایم بی اختیار سرازیر می شد و بغض سنگینی گلویم را می فشرد. انگار روحم در قفس جسم، زندان را احساس می کرد…
نمی دانستم چکار کنم؟ ناگهان به مسجد پادگان رسیدیم؛ دستور دادند همه وضو گرفته داخل مسجد بروند؛ وضویی طلایی گرفتم و اشکهایم را شستم… داخل مسجد شدم و نماز ظهر را با علاقه خواندم. دوست داشتم نماز تمام نشود! قرآن های روی تاقچه را دیدم. قرآنی را باز کردم دو صفحه اول را خواندم. انگار دوستی چندین ساله را پیدا کرده باشم. اکنون حالم بهتر شده بود و پرواز روحم را حس می کردم…
2. تشنه نماز جماعت (خاطرات مسیر همیشگی کوچه تا مسجد محله)
با شنیدن اذان سریع وضو می گرفتم و با دمپایی های سبز رنگ، دم در آمده و دعای خروج از منزل را می خواندم «بسم الله توکلت علی الله لا حول و لا قوه الا بالله». در چند قدمی منزل، دیار، شاگرد مدرسه ام را می دیدم که با دوستانش موبایل بازی می کردند! می گفتم: دیار ،نریم مسجد؟! او هم می گفت: شما برید منم بعداً میام.
دعای راه مسجد را می خواندم « اللهم اجعل فی قلبی نورا…». ورود به مسجد و دعای « اللهم افتح لی ابواب رحمتک» چه لذتی داشت؟ نمازی با ثواب 27 برابر نماز عادی می خواندیم و بعد از احوالپرسی با دوستان مسیر بازگشت به منزل را با تسبیح و تحمید و تهلیل سپری می کردم. چه روزهایی داشتیم، چه ثواب هایی که کسب می کردیم.
3. تشنه نماز جمعه (خاطره تأخیر یک دفعه ای در نماز جمعه)
جمعه ها کوچه مسجد پر از زن و مرد بود. انگار داخل کوچه تظاهرات بود. دختران کوچک با چادرهای سفید رنگ گل گلی را می دیدم. با عجله دمپایی های سبز رنگ را روی جاکفشی می گذاشتم و بعد از سلامی آهسته دو رکعت نماز تحیه المسجد می خواندم. عجله داشتم هر چه زودتر یک جلد قرآن بیاورم و سوره کهف را بخوانم. گاهاً شاگرد مدرسه های خودم را می دیدم و کنار من می نشستند و بعد از خواندن سوره کهف با آنها احوال پرسی می کردم. چند سال پیش روز جمعه ای از سفر باز می گشتم. بخش عربی خطبه شروع شده بود. با عجله وضو گرفته و خود را به مسجد محله ( استاد مجدی مهاباد) رساندم. مسجد و پشت بام پر بود. ناچار شدم روی کفشهای دم در و پشت سر صف آخر در جای تنگی بنشینم و فقط به اندازه پیشانی برای سجده جا داشتم. بالاخره نماز جمعه را خواندم و از بجای آوردن جمعه آنروز شادمان گشتم.
امروز که مجبوراً ( با عذر شرعی شیوع بیماری کرونا) به نماز جمعه نمی روم آرزو دارم ، این معذوریت هر چه زودتر تمام شود و دوباره حاضرم روی کفش ها هم شده نماز جمعه دیگری بخوانم.
رَبِّ اجْعَلْنِي مُقِيمَ الصَّلَاةِ وَمِنْ ذُرِّيَّتِي رَبَّنَا وَتَقَبَّلْ دُعَاءِ. آمین
کمال مولودپوری
