بیشتر مردم فکر می کنند که خوشبختی تنها لذت بردن است، اما در واقع رابطه ای با هم ندارند؛ زیرا تو در هنگام بازی کردن، غذا خوردن و شنا کردن و انجام وظایف همسری و… مدت زمان کوتاهی لذت می بری، چرا که این گونه مسایلی که لذت آنها تنها برای مدت کوتاهی می باشد، وقتی که پایان یافتند، لذت و شیرینی آن هم تمام می شود.
وقتی از گذشته بحث می کنیم، از روزهای بچگی تا الان همچون خاطره ای بر روی چشمانمان ظاهر می شود. خاطراتی که شاید در آن زمان لذت ویژه ای داشته بودند، ولی الان دیگر آن لذت و خوشی را احساس نمی کنیم. اینکه به باغچه ای می رفتیم و یا فیلمی تماشا می کردیم و یا هر برنامه ای و یا با توپ بازی می کردیم تا تفریحی داشته باشیم و مشکلات آن روز را فراموش کنیم و شاید در آن هنگام خیلی هم زیاد بخندیم، ولی این به هیچ وجه خوشبختی نیست، زیرا برای مدت کمی طول می کشد و به ناگه تمام می شود. در حالیکه خوشبختی بعد از پایان عمل شروع می شود و از لذت بردن صرف قوی تر می باشد.
شاید خوشبختی همراه با درد و رنج هم باشد. برای مثال وقتی مادری بچه ای به دنیا می آورد، درد زیادی تحمل می کند، اما احساس خوشبختی و شادی می کند، زیرا صاحب بچه ای ناز می شود. وقتی بچه به دنیا می آید با آن همه دردی که دارد باز هم می خندد و بچه اش را نگاه کرده و از ته دل به خاطر تولد بچه اش خوشحال می باشد. اینجا می خواهم بگویم کسی که درد نمی کشد، نمی تواند چنین احساس خوشبختی هم داشته باشد.
آیا خوشبختی تنها جمع کردن مال و ثروت است؟
همه ی ما از همان بچگی تا پیر کهنسال در آرزوی جمع آوری مال و دارایی هستیم. همه ی ما می دانیم پول چیست، برای همین خواهانش هستیم و حفظش می کنیم. خوراک و سایر مایحتاج زندگی را با پول تهیه می کنیم. اگر پول نداشته باشیم چگونه امورات زندگی را می چرخانیم؟ به همین خاطر مردم چنان گمان می کنند که پول سرچشمه ی خوشبختی می باشد. من هم می گویم پول چیزی است و خوشبختی هم چیز دیگر. پول زیاد خوشبختی زیاد تأمین نمی کند و گاهی حتی ممکن است پول برای صاحبش باعث غم و اندوه شود. البته خیلی وقت ها هم پول موجب خوشبختی می شود، به ویژه هنگامی که صاحبش آن را در راه صدقه برای خود و مردم خرج نماید و از آن بهره مند شود. پول تا زمانی که از ما جدا نشود، سود نخواهد داشت. هرقدر پول بیشتر خرج شود صاحبش سربلندتر خواهد بود و هرقدر بخل به خرج دهد، صاحبش را شرمنده تر خواهد کرد. در واقع کسی نمی تواند وارد بازار شود و خوشبختی را با پول و دارایی خریداری کند. پول چه ارزشی دارد اگر به خاطر آن سلامتی و محبت و وطن و آسایش و راحتی خود را فنا کنی؟!
یکی از عالمان می گوید: کسی که فکر می کند باید در طول زندگی اش همواره خوشبخت باشد، او دیوانه است. حقیقت زندگی این است که ابتدا طعم غم و اندوه و ناراحتی را بچشی و بعد از آن خوشبختی را احساس کنی. خوشبختی زمان و مکان و سن و دلیل خاصی ندارد، در همه وقت و همه جا و در هر حالی می توانی خوشبخت باشی. کوچکترین چیزی که می توانی با آن خوشبخت باشی، آن بزرگترین عامل است. خوشبختی را باید جستجو کرده و بدست آوری، نه اینکه به راحتی در اختیارت قرار گیرد.
خدای بزرگ که ما را آفرید، قدرت و ضعف، زیبایی و زشتی، شب و روز، گل و خار، میوه و پوست، ثروتمندی و فقیری و نیازمندیها را برایمان در دنیا قرار دارد. اما در بهشت تمام طعام و لذات و خوشی هایی که حتی انسان قدرت درک آن را ندارد، قرار داده و این همان خوشبختی و سعادت حقیقی می باشد.
کسی که چنین خوشبختی را می خواهد، باید راه حقیقت را طی نماید و نباید زندگی دنیایش را هم پشت گوش اندازد. درست است که زندگی دنیا برای مدت محدودی می باشد و زندگی بهشت برای همیشه و جاودانه می باشد، اما اهمیت دادن به زندگی دنیا هم لازم می باشد.
خوشبختی آن است که درون و نفس آدمی راضی و آرام باشد. خوشبختی بدون اطمینان بدست نمی آید و اطمینان هم بدون ایمان به خدا کسب نمی شود. باور به خدا از دو جهت خوشبختی به انسان می بخشد. یکی راه گناه و فساد را می بندد و دوم اینکه اطمینان به قلب آدمی می بخشد که مهمترین عامل احساس خوشبختی می باشد. کسی که ایمان ندارد همیشه در شک و تردید بوده و ناراحت و پریشان و مضطرب می باشد و از هر چیزی می ترسد. اما کسی که ایمان دارد به جز خدا از کسی نمی ترسد و در هر حالی به خدای بزرگ توکل می کند و مشکلات و گرفتاری هایش به آسانی حل خواهد شد و همیشه به بهشتی چشم خواهد دوخت که خوشبختی همیشگی و جاویدانه به انسان می بخشد.
منبع: سایت سه نته ری سه لاح الدین
ترجمه: شایسته حسین دوست
