۱ – امام ابن قیم می¬گوید:
یکی از انسان های گناه کار که بسیار در انجام کار خیر کوتاهی می کرد، در بستر مرگ افتاد و مرگ به سراغش آمد ..افراد دور و بر او پریشان شده و اطراف او را گرفتند و مرتب به او گوشزد می¬کرد تا جمله¬ی لا إله إلا الله را بر زبان جاری سازد و او مرتب گریه می¬کرد و اشکاهایش را پاک می¬نمود، وقتی که روحش شروع به بیرون آمدن از جسدش نمود و آثار مرگ بر او نمایان شد، با صدای بلند فریاد زد : لا إله إلا الله !!!
اما لا إله إلا الله چه سودی به من می¬رساند؟!! از روزی که به سن بلوغ رسیده¬ام تابحال حتی یک بار هم نماز نخوانده¬ام!!! … او همچنان فریاد می¬کشید تا این¬که روح از بدنش خارج شد و به استقبال نتیجه کارهایش رفت .
۲- وقتی که آثار مرگ بر عابد زاهد عبدالله بن ادریس نمایان شد….شدت و فشار مرگ بر او فشار وارد ساخت ، شروع به آه و ناله کرد . . دختر او نیز گریه کرد … گفت: ای دخترم! گریه نکن. من در این خانه چهار هزار بار قرآن را از اول تا آخر خوانده¬ام، همه به خاطر این روز بود .
۳- اما عامر بن عبدالله بن زبیر . . . در بستر مرگ بود . . نفس¬های پایانی زندگانی¬اش را می¬کشید . . اهل خانواده¬اش در اطرافش نشسته بودند و گریه می¬کردند … در حالی که با مرگ دست و پنچه نرم می¬کرد، صدای اذان مغرب را شنید . . در حالی که روحش به حلقومش رسیده بود و قسمت پایین بدنش بی روح شده بود و شدت مرگ بر او فشار وارد ساخته بود، با شنیدن صدای اذان به اطرافیانش گفت: دستم را بگیرید و مرا بلند کنید . . ! گفتند: تو را به کجا ببریم؟! گفت: به سوی مسجد. گفتند: با این حال چگونه تو را به مسجد ببریم؟ گفت: سبحان الله . . !! چگونه صدای اذان را می¬شنوم اما اجابت نکنم؟! دستم را بگیرید و مرا به سوی مسجد ببرید .. او را به طرف مسجد بردند، رکعتی را با امام خواند سپس در حالت سجده¬ روح از بدنش پرواز کرد و با این دنیا خدا حافظی نمود.
منبع: قناه ابوترکیی للقصص
ترجمه: واحد ترجمه و پژوهش سایت سوزی محراب
