منشور وحدت اسلامی(۳-۲)

● اصل دوم: حسن ظن متقابل 

محور و قاعده مطلوب دوم در عرصه گفتگوی میان مذاهب اسلامی یا در میدان تقریب مذاهب ضرورت حاکمیت حسن ظن طرفین نسبت به طرف مقابل است، پایه این موضوع به تلاش اسلام برای ایجاد روابط میان پیروان خود بر اساس حسن ظن قرار دارد. بدین معنی که هر یک از طرفین بهترین و مناسب ترین وضع را برای طرف مقابل قائل شود، هر چند که بتوان احتمالات دیگر را نیز به میان کشید و تصور دیگری درباره ی طرف مقابل داشت. 
خداوند متعال می فرماید: 
«یا ایها الذین آمنوا اجتنبوا کثیراً من الظن إن بعض الظن إثم» الحجرات / ۱۲ 
“ای کسانی که ایمان آورده اید از بسیاری از گمانها بپرهیزید زیرا که برخی از گمانها گناه است.” 
منظور از گمان گناهکارانه داشتن سوء ظن نسبت به دیگران است، حافظ ابن کثیر در تفسیر این آیه می گوید: « خداوند متعال بندگان اهل ایمانش را از سوء ظن به دیگران یعنی وارد کردن اتهام ناروا و نادرست به خویشاوند و دیگر مردم بر حذر داشته است. زیرا پاره ای ازگمانها قطعاً گناه شمرده می شوند، و شرط احتیاط این است که از همه آن ها دوری شود. و از امیرالمؤمنین عمر بن خطاب نقل کرده اند که فرموده است: «در مورد سخنی که از زبان برادر مسلمانت جاری می شود، تا جایی که امکان دارد حسن ظن و توجیه خیر اندیشانه داشته باش.» 

● سوم: همکاری در مسائل مورد اتفاق: 

یکی از قواعد مهم در میدان گفتمان اسلامی این است که مسائل مورد اتفاق محور مساعی مشترک شوند و امور اختلافی در حاشیه قرار گیرند، خوشبختانه – بر خلاف مسائل مورد اختلاف که بیشترشان مسائلی فرعی و دسته دوم اند – امور مورد اتفاق امور و مسائلی اساسی هستند که وجود و قیام دین به وجود آن ها بستگی دارد. برخی از آن مسائل مورد قبول و اتفاق طرفین عبارتند از: 
الف: هر دو طرف در مورد ایمان به خداوند متعال، روز قیامت، رسالت حضرت محمد (ص) و اینکه او آخرین پیامبر است و برای تکمیل دیگر رسالت های آسمانی آمده است، ایمان به همه آنچه پیامبر گرامی اسلام آن ها را آورده، مانند: ایمان به همه کتاب های خداوند و پیامبران، اتفاق دارند. همانگونه که خداوند متعال می فرماید: 
«آمن الرسول بما انزل الیه من ربه والمؤمنون کل آمن بالله و ملائکته و کتبه و رسله لا نفرق بین احد من رسله و قالوا سمعنا و اطعنا غفکرانک ربنا و الیک المصیر» البقره / ۲۸۵ 
“فرستاده خداوند (محمد) به آنچه از طرف پروردگارش بر او نازل شده ایمان آورده و همه مومنین نیز به خداوند و فرشتگان و کتابها و پیامبران ایمان آورده اند، میان هیچیک از پیامبران تفاوت نمی گذاریم و همه می گویند : شنیدیم و اطاعت کردیم و بازگشت به سوی توست.” 
ب: اتفاق درباره ایمان به قرآن کریم که کلام وکتاب خداوند، راهنمای بشریت، یاد آوری حکیمانه و صراط مستقیم است. 
“کتاب احکمت آیاته ثم فصلت من لدن حکیم خبیر” – هود / ۱ 
“قرآن کتابی است که آیه های آن استوار گردیده و بعد از آن از جانب خداوند حکیم و آگاه شرح و بیان شده است.” 
و اینکه قرآن از تحریف و تغییر مصون مانده و این مصونیت را خداوند تضمنین نموده است. 
«انا نحن نزلنا الذکرو انا له لحافظون» الحجر / ۹ 
“به راستی این خود ماییم که قرآن را فرو فرستاده ایم و به راستی محافظ آن خواهیم بود.” 
و هیچ مسلمانی اعم از شیعی و سنی به خود اجازه نمی دهد که با این اصل که قرآن از سوره ی فاتحه تا سوره ی ناس بدون کم و زیاد کلام خداوند متعال است اظهار تردید کند. 
ج: یکی دیگر از موارد مورد اتفاق، التزام به اصول و ارکان عملی اسلام، مانند: شهادتین، اقامه نماز، ادای زکات، گرفتن روزه ی ماه رمضان و رفتن به حج خانه ی خداوند است. 
منبع: http://okhowah.com

ادامه دارد

ارسالی : عبدالله ترابی