کلید بندگی در روزگار کرونایی
بگذارید در ابتدا مسئله ای اساسی در ارتباط با عقیده اسلامی را یادآور شوم و آن اینکه: همە ی کارهای باری تعالی، سرشار از حکمت و رحمت و عدالت می باشند و تمام ترس و دلهره و درد و رنجی که امروزه، بشر بدان گرفتار و در آنها غلت می زند، بسیاری از حکمت ها و رحمات الهی را آشکار می سازد و عدالت خدا در آنچه بدان قضاوت می کند و حکم می دهد، برای خردمندان نمایان می گردد، اما دریغا که بیشتر مردم نمی فهمند.
بدیهی است که فراگیری امروزی این بیماری (کرونا) بر همه دنیا صرف نظر از رنگ، جنس، سن و یا حتی دین، هدف انسان به طور کلی می باشد.
امروزه این بیماری همه مردم را به شدت به خود دچار ساخته و احساساتشان را برانگیخته است، تا بلکه بعد از فروکش شدن و به خاموشی گراییدن احساسات فطری در بسیاری از آنها و خشکیده شدن خاستگاه دلهایشان از عصاره عشق، دوستی و دلسوزی و فرورفتن بسیاری از آنها، در منفعت مادی و فرصت طلبی های بیزارکننده، دوباره و از نو متوجه انسانیت خود گشته و آن را احساس کنند.
اکنون برهە ای تعیین کننده و سرنوشت ساز برای تمام تاریخ بشریت می باشد، نه برهە ای که کشوری بدون کشوری، یا قاره ای بدون قاره ای را نگران و مضطرب سازد.
اکنون برهه ای از زمان است که همه را در هر کجا که باشند از وزن واقعی انسان و ارزش وجودی آن در این جهان باخبر می سازد و آنها را به یاد اولین حقیقت اساسی می اندازد که در سرشتها پخش و در بقایای اصلی سفارش های انبیا و پیامبران به ثبت رسیده است و آن اینکه: انسان هر چند در پیمودن پله های فتوحات علمی پیشرفت نماید، روی هم رفته بنده ی خداوند آسمان ها و زمین است که رازق و مدبر همه امور می باشد و علمش به همه چیز احاطه داشته و هر چیز را دانه دانه سرشماری کرده و دقیقاً می داند.
اما واقعیت دوم در این تجسم می یابد که هر که در آسمان و زمین است، مخلوق و بنده و سرباز خداوند است که برخی از آنها قابل مشاهده و برخی پنهان، بعضی آشکار و بعضی هم پوشیده و نهان اند، برخی از گل و برخی از نور و برخی هم از آتش ساختە شدە اند و با این وجود، همگی در قبضه قدرت و تحت فرمان و مشیت خدایند.
چنانچه خودش می فرماید:
«لَا يَسْبِقُونَهُ بِالْقَوْلِ وَهُم بِأَمْرِهِ يَعْمَلُونَ»
ترجمه: ﺩﺭ ﮔﻔﺘﺎﺭ ﺑﺮ ﺍﻭ پیشی ﻧﻤﻰ ﮔﻴﺮﻧﺪ ﻭ ﺁﻧﺎﻥ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﺍﻭ ﻋﻤﻞ ﻣﻰ ﻛﻨﻨﺪ. (٢٧)
و یا می فرماید:
«لَّا يَعْصُونَ اللَّهَ مَا أَمَرَهُمْ وَيَفْعَلُونَ مَا يُؤْمَرُونَ»
ترجمه: ﺁﻧﭽﻪ ﺧﺪﺍ ﺑﻪ ﺁﻧﺎﻥ ﺩﺳﺘﻮﺭ ﺩﺍﺩﻩ، ﺳﺮپیچی ﻧﻤﻰﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻣﺄﻣﻮﺭﻧﺪ، ﻫﻤﻮﺍﺭﻩ ﺍﻧﺠﺎم ﻣﻰ ﺩﻫﻨﺪ. (٦)
شایسته است مردم نپندارند که آنچه امروزه بدان دچار شده اند، صرفاً چیزی بیهوده و بی مایه است! بلکه باید دل و ذهن خود را متوجه عبرت و درس هایی نمایند که این زمان و روزگار با خود به همراه دارد. روزگاری که به همین زودی به “روزگار کرونا” موسوم خواهد گردید.
و شاید راستگوترین مردم در همنوایی با این درد و دلهره ها کسی باشد که زودتر از همه نسبت به توبه و بازگشت بسوی خدا، مبادرت می ورزد و زودتر در می یابد که بیهوده آفریده نشده و به حال خود رها نشده است، بلکه برای هدف و حکمتی (بس بزرگ) خلق شده، نه برای خودش یا برای اینکه مانند چهارپایان از زندگی لذت ببرد.
این موضوع مهمی است که انسان بداند که برای خویشتن خلق نشده، بلکه برای پرستش خالق و ارباب خویش آفریده شده است و در بحبوحه این مشکلات و بدبختی هایی که مردم را با خود می برد و نابود می سازد، شایسته و بجا است (ما مسلمانان) از سرزنش غیرمسلمانان بخاطر آنچه امروز برای بشریت پیش آمده، خودداری نماییم.
چرا؟
زیرا کسی که وصله و پیوند ایمان را از هم گسسته و از سرچشمه وحی خود را بی نیاز ساخته و آن را با ماده ای پست و بی مایه جایگزین نموده است، آنچه در اعمال او معمول است، فساد است نه اصلاح و این حال و وضع توده ماتریالیست ها بطور کلی است. چنانچه لزوماً حالشان از ورای واقعیت‌ها و از لابلای تاریخ معلوم است. اما آنچه مأیوس کننده است، غیبت حاملان قرآن و در صحنه نماندن مسلمانان در حوزه علم و تمدن و پیشرفت و عقب ماندگیشان در میدان مسابقه و دفاع می باشد.
براین اساس نتیجه نگران کننده این است: که دنیا، روز به روز به خاطر افول مسلمانان، ضرر سنگینی را متحمل خواهد گردید.
خداوند شیخ ابوالحسن ندوی را رحمت کند وقتی که یکی از کتاب های خود را، مجرای این ایده قرار داده و کتابش را تحت عنوان “ماذا خسر العالم بانحطاط المسلمين” نامگذاری کرد.
بدون شک بحرانی که امروز بشریت را به خود دچار ساخته، قبل از هر چیز ریشه اش به از دست دادن ارزشها و اخلاق برمی گردد.
فلذا روشن ترین و یگانە مسیر برای بازگرداندن بشریت به انسانیت و فطرت خویش، مسیر یادآوری اصل و سرنوشت خویشتن و پیوند با خالق و اربابش می باشد و این هرگز اتفاق نخواهد افتاد، مگر زمانی که مسلمانان نخست به وظیفه بزرگی که پیامبران و رسولان خدا بدان پرداخته اند -یعنی وظیفه دعوت به سوی خدا- بپردازند.
این نخستین گام در سعادت بشر و گسترش امنیت در جوامع بشری است.
خداوند متعال می فرماید:
«وَمَنْ أَحْسَنُ قَوْلًا مِّمَّن دَعَا إِلَى اللَّهِ وَعَمِلَ صَالِحًا وَقَالَ إِنَّنِي مِنَ الْمُسْلِمِينَ»
ترجمه: ﻭ ﺧﻮﺵ ﮔﻔﺘﺎﺭﺗﺮ ﺍﺯ کسی ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﻮی ﺧﺪﺍ ﺩﻋﻮﺕ ﻛﻨﺪ ﻭ ﻛﺎﺭ ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ ﺍﻧﺠﺎم ﺩﻫﺪ ﻭ ﮔﻮﻳﺪ: ﻣﻦ ﺍﺯ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺷﺪﮔﺎﻥ [ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﻫﺎ ﻭ ﺍﺣﻜﺎم ﺧﺪﺍ] ﻫﺴﺘﻢ، ﻛﻴﺴﺖ؟ (فصلت:۳۳)
منبع: طریق الاسلام
ترجمه: سوزی محراب الف 99/1/9
سوزی میحراب
