بی‌شک تأسی به سیره و سنت آن حضرت براساس آیه کریمه «و لکم فی رسول‌الله اسوه حسنه» و از جمله آنچه در این مطلب به آن اشاره شده، راهگشای مشکلات و مسائل مبتلا به جامعه مسلمانان خواهد بود.
۱–هنگام راه رفتن با آرامی و وقار راه می رفت
۲–در راه رفتن قدم ها را بر زمین نمی کشید.
۳–نگاهش پیوسته به زیر افتاده و بر زمین دوخته بود.
۴–هرکه را می دید مبادرت به سلام می کرد و کسی در سلام بر او سبقت نگرفت.
۵–وقتی با کسی دست می داد دست خود را زودتر از دست او بیرون نمی کشید.
۶–با مردم چنان معاشرت می کرد که هرکس گمان می کرد عزیزترین فرد نزد آن حضرت است.
۷–هرگاه به کسی می نگریست به روش ارباب دولت با گوشه چشم نظر نمی کرد.
۸–هرگز به روی مردم چشم نمی دوخت و خیره نگاه نمی کرد.
۹–چون اشاره می کرد با دست اشاره می کرد نه با چشم و ابرو.
۱۰–سکوتی طولانی داشت و تا نیاز نمی شد لب به سخن نمی گشود.
۱۱–هرگاه با کسی، هم صحبت می شد به سخنان او خوب گوش فرا می داد.
۱۲–چون با کسی سخن می گفت کاملاً برمی گشت و رو به او می نشست.
۱۳–با هرکه می نشست تا او اراده برخاستن نمی کرد آن حضرت برنمی خاست.
۱۴–در مجلسی نمی نشست و برنمی خاست مگر با یاد خدا.
۱۵–هنگام ورود به مجلسی در آخر و نزدیک درب می نشست نه در صدر آن.
۱۶–در مجلس جای خاصی را به خود اختصاص نمی داد و از آن نهی می کرد.
۱۷–هرگز در حضور مردم تکیه نمی زد.
۱۸–اکثر نشستن آن حضرت رو به قبله بود.
۱۹–اگر در محضر او چیزی رخ می داد که ناپسند وی بود ، آن را نادیده می گرفت.
۲۰–اگر از کسی خطایی صادر می گشت آن را پیش دیگران بازگو نمی کرد.
۲۱–کسی را بر لغزش و خطای در سخن مواخذه نمی کرد.
۲۲–هرگز با کسی جدل و منازعه نمی کرد.
۲۳–هرگز سخن کسی را قطع نمی کرد مگر آنکه حرف لغو و باطل بگوید.
۲۴–پاسخ به سوالی را چند مرتبه تکرار می کرد تا جوابش بر شنونده مشتبه نشود.
۲۵–چون سخن ناصواب از کسی می شنید. نمی فرمود: چرا فلانی – با ذکر مشخصات -چنین و چنان گفت ؛ بلکه می فرمود: بعضی از مردم را چه شده که چنین می کنند و یا گویند؟
۲۶–با فقرا زیاد نشست و برخاست می کرد و با آنان هم غذا می شد.
۲۷–دعوت و مهمانی انسان های غلام و طبقه پایین را می پذیرفت.
۲۸–هدیه را قبول می کرد اگرچه به اندازه یک جرعه شیر بود.
۲۹–بیش از همه صله رحم به جا می آورد.
۳۰–به خویشاوندان خود احسان می کرد بی آنکه آنان را بر دیگران برتری دهد.
۳۱–کار نیک را تحسین و تشویق می فرمود و کار بد را تقبیح می نمود و از آن نهی می کرد.
۳۲–آنچه موجب صلاح دین و دنیای مردم بود به آنان می فرمود و مکرر می‌گفت هرآنچه حاضران از من می شنوند به غایبان برسانند.
۳۳–هرکه برای توجیه اشتباهش عذر می آورد عذر او را قبول می کرد.
۳۴–هرگز کسی را تحقیر نمی کرد.
۳۵–هرگز کسی را دشنام نداد و یا به لقب های بد نخواند.
۳۶–هرگز کسی از اطرافیان و بستگان خود را نفرین نکرد.
۳۷–هرگز از مردم عیب جویی نمی کرد.
۳۸–از شر مردم برحذر بود ولی از آنان کناره نمی گرفت و با همه خوشخو بود.
۳۹–هرگز مردم را مذمت نمی کرد ودر عین حال بیجا آنان را مدح نمی گفت.
۴۰–بر جسارت دیگران صبر می فرمود و بدی را به نیکی جواب می داد.
۴۱–از بیماران عیادت می کرد اگرچه دور افتاده ترین نقطه شهر بود.
۴۲–سراغ اصحاب خود را می گرفت و همواره جویای حال آنان می شد.
۴۳–اصحاب را به بهترین نام هایشان صدا می زد.
۴۴–با اصحابش در کارها بسیار مشورت می کرد و بر آن تاکید می فرمود.
۴۵–در جمع یارانش دایره وار می نشست و اگر غریبه ای بر آنان وارد می شد نمی توانست تشخیص دهد که پیامبر کدامیک از ایشان است.
۴۶–میان یارانش انس و الفت برقرار می کرد.
۴۷–وفادارترین مردم به عهد و پیمان بود.
۴۸–هرگاه چیزی به فقیری می بخشید ، خودش آن را به او می داد و به کسی حواله نمی کرد.
۴۹–اگر در حال نماز بود و کسی پیش او می آمد نمازش را کوتاه می کرد.
۵۰–اگر در حال نماز بود و کودکی گریه می کرد نمازش را کوتاه می کرد.
مطلب ادامه دارد
محمد رسول الله
