بزرگداشت میلاد پیامبر نه سنت است نه بدعت بلکه ….

ماموستا سید احمد از کوردستان عراق

یکی از عالمان دینی دکتر سید احمد از کوردستان عراق درباره بدعت یا حرمت مراسمات و آهنگ های میلاد با سعادت رسول اکرم (ص) می گوید : بزرگداشت میلاد رسول اکرم(ص) به شرط دور بودنش از خرافات و برگزار شدن در چهارچوب شرع نه تنها حرام و بدعت نیست بلکه مباح و یا سنت و یا حتی به مرحله وجوب نیز می رسد و  در واقع احیای این مناسبت مبارک می تواند به میدانی برای تبلیغ و ارشاد مبدل شود ، تا جایی که اگر فرصتی برای جمع قلوب مؤمنان باشد امری است مبارک و مفید. ایشان ادامه می دهند که باید اینگونه مراسمات و مجالس فرصتی برای گفتگو و درک بیشتر همدیگر باشد و صفوف خود را انسجام ببخشیم و بدینوسیله خلأها را پر کنیم و عَلَم نیمه افراشته اسلام را بر افراشته تر و بر روی خرابه های تفرقه آبادانی ایجاد کنیم و تمام مناسبات را بهانه ای برای گِرد آمدن دور همدیگر و نهایتاً اخوّت و برادری را استحکام بخشیم و از تفرقه و فاصله انداختن جداً خودداری کنیم.

شایسته نیست هر سال بر سر سنت و یا بدعت بودن اینگونه مناسبات به جان همدیگر بیافتیم ، بلکه باید آن را به میدان دعوت دینی مبدل نماییم و از سوء استفاده افراد سودجو و خلاف شرع جلوگیری کرده و نگذاریم از این  گونه مناسبت ها استفاده های سیاسی شود.

این خطیب بلندآوازه خاطرنشان می کند : اگر اینگونه مناسبت ها عاملی برای کسب درآمد و پول شده و  به طرح موضوعاتی غیر مستند و دروغ درباره پیامبر(ص) پرداخته شود و مقامی همچون الوهیت برای آن حضرت رقم زده شود و… در چنین حالتی به قطع می توان گفت برگزاری اینگونه مناسبت ها بدعتی بیش نیست .
ماموستا علی باپیر دیگر شخصیت نامی کورد در مورد بزرگداشت مناسبت مولودی چنین می گوید:
خدا را شاکرم که در کتابی که با نام (عید و مناسبت ها و مقایسه آنها) نوشته ام، تمام عیدها و مراسمات و مناسبتهای دینی و عادتی ملی باشند یا دینی، جهانی یا حرفه ای را از دیدگاه شرع اسلام بررسی کرده ام، و تحقیقاتم به نتایج زیر منتهی شده است :

عیدها و مناسبتها با همه تنوعشان از لحاظ عادت و تعامل مردمی برابر اجماع علمای امت مشمول مباح و مُجازمی باشند مگر آنکه با دلیل و نصی شرعی ممنوعیت و حرمت آن ثابت شده باشد، بر خلاف عبادات که اصل در آنها ممنوعیت و تعبُّد می باشد مگر آنکه شارع آنرا تشریع کرده باشد.
-عبدالرحمن ناصر السعدی گفته است : اصل در عبادات ممنوعیت است مگر آنکه در شرع ذکر آن آمده باشد و اصل در عادات اباحه است مگر آنکه شارع آنرا حرام کرده باشد. اصول الفقه المهم ص 105/106
-علمای مطرح دیگری همچون شیخ الاسلام ابن تیمیه در مجموع الفتاوی جلد 14ص45 و در قواعد النورانیه الفقهیه ص 112 و عبدالکریم زیدان در الوجیر فی اصول الفقه ص 48 و ابن عثیمین در شرح اربعین النوویه ص 122 و 121 نیز  بر این قاعده طلایی اتفاق نظر دارند  .
عبادات عبارتند از چگونگی رفتار و عملکرد فکری و عملی مسلمان در خدمت پروردگار که از آن با عنوان ایمان و شعائِر دینی و تعبدی یاد می شود.
عادات و معاملات نیز عبارتند از رفتار و تعامل مردم با یکدیگر.
در باب عبادات و مسائل عقیدتی و تعبدی خطوط قرمز وجود دارد و مجال کم و زیاد کردن هیچ چیزی در آن وجود ندارد و اگر چیزی بر آن افزوده شود به عنوان بدعت از آن یاد می شود.

 پیامبر (ص) در حدیثی می فرماید: (اگر کسی چیزی در کار ما «عقیده و عبادات ما» بیفزاید ولی از آن نباشد ، مردود است) بخاری 2697مسلم1718
و در حدیث دیگری می فرماید : (اگر کسی عملی انجام دهد که ما به آن فرمان نداده باشیم مردود است) مسلم 1768
شکی نیست که آنچه پیامبر بدان اشاره کرده مسائل تعبدی و عقیدتی است نه مسائل مربوط به عادات و رسوم که در این مورد میدان اجتهاد گسترده است و آن حضرت در این رابطه  فرموده اند : (شما به امورات دنیایی خودتان آگاه ترید)
پس مادامی که مناسبت مولود و مراسمات مربوط به آن در چهارچوب عادات به شمار آید -که قطعاً این چنین است – انجام و احیای آن مباح و بلا مانع است ؛ ولی اگر آن را عبادت بدانیم – که اثبات آن بسیار دشوار است و کسی چنین نمی اندیشد – می توان آن را  بدعت به شمار آورد ، چون عبادات را تنها خدا و رسولش تشریع  می کنند نه کس و جریان دیگری.
لب کلام این است که نباید چهره اسلام را مشوش کرد و چهره زیبای آن را تخریب کرد و به عبادات و عقاید دست بُرد و چیزی بدان افزود همانگونه که نباید سخت گیری به خرج داده و مسائل غیر عبادی و اجتهادی را سفت و سخت و انعطاف ناپذیر نشان بدهیم و برچسپ بدعت را که خود بدعتی خطرناک است بر هر چیزی – که ما آن را بر نمی تابیم – بچسپانیم .

پیامبر فرمود : یسروا و لاتعسروا و بشروا و لا تنفروا)) متفق علیه (دینداری را آسان بگیرید و سخت مگردانید و مردم را مژده دهید و متنفر مسازید)

ترجمه و تحقیق : محمود خالدی زاده