عزیزان واژه “رجا” دهها بار در قرآن کریم ذکر شده و در نظر دین، ناامیدی یکی از گناهان نابخشودنی است،
چیزی كه در این روزگار بیشتر خودنمایی می‌کند، اخباریست درباره زندگی انسان ها، چالش های خطرناک محیط زیست، ویروس های نامرئی که بلای جان بشریت گشته اند، جنگ و آشفته بازار حاکم بر جهان که دل ها را سخت آزرده می کند.
در این حال تنها چیزی که در حفظ روحیه‌ی همه ما تأثیر عمیقی دارد و باعث می‌شود، برای زنده ماندن و غلبه بر مشاکل تلاش کنیم، واژه ای ست چهار حرفی اما با یک دنیا زیبایی، که همان «امید» است.
امید احساسات و جذابیت زندگی را بوجود می آورد و در میان همه‌ی بدی ها و تاریکی ها مانند یک نقطه‌ی نور در ذهن همه ما می‌درخشد و جان تازه‌ای برای ادامه‌ی حیات به تک تک ما می بخشد.
چگونه امید به زندگی را بهوجود بیاوریم و آن را در مسیر صحیح قرار دهیم؟
هر اندازه کاری در نظرما امکان پذیر و قابل انجام باشد، میزان امیدمان بالاتر می‌رود و هر اندازه میزان درک ما از این امکانات بیشتر و مشخص‌تر باشد، امیدمان قوی‌تر می‌شود. در مقابل هراندازه بیشتر حس ناممکن بودن را داشته باشیم، مأیوس‌تر می‌شویم و امید ما کم سوتر می شود.
البته باید مراقب بود که مفاهیم مختلف را با هم اشتباه نگیریم، امید شادمانی یا خوش‌بینی بی جهت نیست.
این دو مفهوم در واقع فقط ممکن است نتیجه‌ی امیدواری باشند. امید، مفهومی است که وقتی حس می‌کنیم زندگی نگران‌کننده و ناممکن است، بدان متوسل می شویم و در واقع کمک می‌کند در قبال ناملایمات سرسخت باشیم و تلاش کنیم. امید حسی است که وقتی در رابطه‌ی عاطفی خوبی هستیم، به ما اجازه می‌دهد به آینده‌ی زیبا و موفقیت آمیز دلگرم شویم و برای آن برنامه بریزیم و در واقع حسی عمیق‌تر و قوی‌تراز خوشحالی یا خوش‌بینی صرف است و تمام حس‌ها‌ی خوب بدون امید بی‌معنا می‌شوند.
بعضی اوقات این سؤال را از خود بپرسیم: چرا تلاش کنیم و به پاسخش فکر کنیم؟ قطعاً تنها زمانی به خودمان می‌گوییم: تلاش کن و تسلیم نشو که به موفقیت، امید داشته باشیم.
این حس معجزه آسا، در واقع تنها ابزاریست که روی توانایی فرد برای مقابله با یک بیماری اثر می‌گذارد. فرد بیماری که امید بیشتری به بهبود و درمان دارد، مقدار بیشتری آمادگی در بدنش ایجاد می شود و دیگر بخش های جسم هم به بهبود وضعیت کمک می کنند و البته باعث می‌شوند بیمار انرژی کافی برای مبارزه با ناراحتی ها و زنده‌ماندن به‌دست آورد.
امید به ما انرژی می‌دهد که امکانات لازم برای زندگی را فراهم کنیم و حتی وقتی از مشکلات خسته می‌شویم، ما را وا می دارد، باز هم به راه‌مان ادامه دهیم.
درست است همه دوست دارند امیدوار باشند و هرگز امیدشان را از دست ندهند، اما گاهی ناامیدی غالب می شود. در این مواقع باید شدیدا از سرزنش و بهانه جویی پرهیز کنیم، همه مثل هم هستند و برای همه پیش می آید.
با داشتن امید قوی، می‌توانیم قدردان خود و دیگران باشیم، زندگی را دوست بداریم و سپاسگزار تمام چیزهایی باشیم که داریم و چه بسا ندیده ایم. اما باید توجه داشت، امید چیزیست و خوش‌خیالی چیزی دیگر. امید را با خواب و خیالهای واهی اشتباه نگیریم. امید برخلاف خوش خیالی، ما را وادار می‌کند بلند شویم، آستین‌ها را بالا بزنیم و سخت تر کار کنیم تا موفق شویم. از طرفی باعث می‌شود که انرژی و زمان را بیهوده صرف نکنیم. این حس به ما جرأت رویارویی با چالش‌ها را می دهد و به سخت کوشی ارزش و معنا می‌بخشد.
امید این نیاز را در ما بهوجود می‌آورد که دوست داشته باشیم خودمان را محک بزنیم و ببینیم توانایی انجام چه کارهایی را داریم و می‌توانیم درباره‌ی چه چیزهایی دست به تجربه کردن بزنیم و این یکی از گام‌های مهم در مسیر آموختن و البته موفقیت است.
فراموش نکنیم امید اصلا به معنای ایجاد خوش‌بینی کاذب یا دادن وعده‌های توخالی به دیگران نیست. زندگی امیدوارانه یعنی واقع بینی، تهیه ابزار لازم، برنامه ریزی بی نقص و خوش بینی و عدم پایمالی حقوق دیگران. برای پیشرفت خودمان، به دیگران امید واهی ندهیم و برای منافع خودمان، دل دیگران را الکی خوش نکنیم.
امید یعنی هیچ گاه دیر نیست و هیچ مشکلی قادر به زانو درآوردن انسان نیست.
مبحث را با این کلام خداوند به پایان ببریم:
«قُلْ يَا عِبَادِيَ الَّذِينَ أَسْرَفُوا عَلَىٰ أَنفُسِهِمْ لَا تَقْنَطُوا مِن رَّحْمَةِ اللَّهِ ۚ إِنَّ اللَّهَ يَغْفِرُ الذُّنُوبَ جَمِيعًا ۚ إِنَّهُ هُوَ الْغَفُورُ الرَّحِيمُ» (الزمر:۵۳) بگو: ای بندگانم! ای آنان که در معاصی زیاده‌روی هم کرده‌اید! از لطف و مرحمت خدا مأیوس و ناامید نگردید. قطعاً خداوند همه‌ی گناهان را می‌آمرزد. چرا که او بسیار آمرزگار و بس مهربان است.
شفیع صادقی
سوزی میحراب
