گم شده ی ما

نوشته‌ی: احسان الفقیه

اگر حقیقت اشیای زیادی را که گم می کنیم، درک نماییم؛ متوجه می شویم که خویشتن را درین زندگی گم کرده ایم!
اما در وهله اول ما بخاطر گم گردن چیز های که شیفته شان هستیم، دردمند می شویم!
هر گاه کلمه گمشده را می شنویم، در ذهن ما دوستانی می آید که مدتی است از نزد ما رفته اند و یا اشیای قیمتی که گم نمودیم.
آیا این همه ی گمشده های ما محسوب می گردد؟!

دردناک ترین و سخت ترین گمشده گی این است که خودت را گم کرده باشی!
این که ندانی در کدام بیراه و انحراف خود را تباه کرده ای!
این که نتوانی خودت را بازیابی!
این که نتوانی برایت یک صفت زیبای را بیابی و خودت به آن توصیف کنی.
این یک نوع خود گمشده گی است.
یا نتوانی برایت یک خلق نیکویی بیابی تا از دیگران فرق داشته باشی.
این نوع دیگر خود گمشده گی می باشد.

این که اصول ارزشمند در نزد تو بی ارزش جلوه کند و امور پست و ناچیز را ارزشمند بدانی، و عقلت امور متوازن و ارزشناک را وارونه نشانت دهد.
این است خود گمشده گی!
آن گاه که اندیشه پاک و سرشت سالم و عقیده خالصت را گم نمایی.
این زشت ترین و قبیح ترین نوع گمشده گی است.
هر گاه توانایی، موهبت ها و استعداد ها و برخی عافیت هایت را گم نمایی.
لحظات عمرت می گذرد و از آن بهره نمیگیرد!

خودت را گم گرده ای!
ساعت ها در مجالسی نشسته ای که در آن الله متعال یاد نمی شود.
خودت را گم کرده ای
دارای ات را در اطاعت و فرمانبرداری الله متعال استفاده نمی نمایی.
خودت را گم کرده ای
اعمالت را با اخلاص انجام نمی دهی
خودت را گم کردی
قرآن کریم را تلاوت نمی نمایی
خودت را گم کرده ای
نماز ها و روزه های نفلی داشتی و حالا ترک نموده ای ….

خودت را گم کردی
همیشه تسبیحات و اذکاری ورد زبانت بود و حالا از آن ها غافل شدی
خودت را گم کردی
زبانت را حفظ می کردی و حالا زبان در اختیارت نیست و به آبروی مردم بازی میکنی
خودت را گم کرده ای
قرآن کریم را حفظ داشتی و فراموش نمودی
خودت را گم کردی
عمرت بیهوده می گذرد و جوانی ات مضمحل می شود

خودت را گم کردی
بر کدام گمشده ات، فریاد میزنی و غصه می خوری و گریه می نمایی!
در حالی که گمشده حقیقی خودت هستی! آری خودت.
گمشده گی وقتی خطرناک می شود که گمشده دنیا به گمشده آخرت پیوند خورد.
آنگاه که در عرصات قیامت و وقت محاسبه اعمال، نیکی هایت را گم نمایی.
و پاهایت بر پل صراط بلغزد.
عزم و همت عالی خود را مشغول گمشده های بی ارزش نکن، بر گمشدن خودت گریه کن.
این که نصیب و بهره از رحمت پروردگار را گم کرده ای
این که توشه آخرت خویش را گم کرده ای
این که بهشت را گم کرده ای
گمشده واقعی این است
به خاطر این گمشده باید گریست.

ترجمه‌ی: عبدالخالق احسان