خوشکم، برام! سەر هەڵبڕە
بە بۆنەی هاتنەوەی مانگی پیرۆزی ڕەمەزان
لە دەستپێکی مانگی ڕەمەزانی هەموو ساڵێک باوەڕداران بەرەو ئاسۆ و ئاسمانی روون و پاک سەرهەڵئەبڕن تا مانگی تازە لە دایک بوو بە چاوی سەر ببینن و وەرزێکی نوێ لە ڕۆژانی بە تام و چێژی نزیک بوونەوەی زیاتر لە ئافرێنەری کانگەی سۆز و بەزەیی دەست پێبکەن، بەڵام مەخابن زۆربەمان بۆ دیتنی مانگی سەرکەوتن و بەختەوەری لە ئاسۆی ژیندا سەر هەڵنابڕین و کەمتەرخەمین.
هەموومان باش ئەزانین کە دەڤەری ناخ و دەروونمان وەخت و ناوەخت ئەکەوێتە بەر تیرە ژەهراویەکانی دوژمنە ناوەکی و دەرەکیەکان، مەولانا گوتەنی پێتان وانەبێ دژایەتی مووسا و فیرعەون یەک جار لە مێژوودا روویدا و کۆتایی هات، بەڵکوو ئەو خەباتە درێژەی هەیە و لە ناخی هەموواندا مووسا و فیرعەونێک بوونی هەیە، مرۆڤی ژیر و چالاک و لە شکان نەهاتوو کەسێکە لەو شەڕ و بگرە و بەردەدا نەدۆڕێ و مەیدان بۆ دوژمن چۆڵ نەکات.
هەزاران مەخابن زۆر جاران دروشمە ئایینیەکانیش توێکڵێکی بێ کاکڵ و ناوێکی بێ ناوەرۆکن و وەرچەرخانی ئەوتۆیان بە دوادا نایە، سەرمان هەڵنەبڕیوە بۆ ئاسمان و وەها خۆمان لە عەرز گیر کردووە کە بە هیچ کلۆجێ دەستی لێبەرنادەین.
کاتێک مەملەکەتی دەروون ئازاد نەبوو ئیتر چ چاوەڕوانیێک لە جەستە دەکرێ و تەنیا درووشمە ڕواڵەتیەکان چ ئاڵوگۆڕێک بەدی دەهێنن؟! بە گوتەی شیرینی مامۆستا مەحوی:
لە دڵدا غەیری خوا بوو فائیدەی چی
کە دەم پڕ بێ لە “ٳیــــاک” و “ٳیـــاک”
ئەمجارەیش مەخابن زمانی ژومارە و چەندایەتی بە سەر پەرستشەکانماندا زاڵە و زۆربەمان کێبەرکێمانە بۆ زیاد کردنی ژومارەی تەڕاویح و نوێژ و ڕۆژوو، کەم واهەیە لە بیری چۆنایەتی و جێکەوت و کاریگەریەکانی ئەو درووشمانەدا بین، تەنانەت جاری واهەیە خودی درووشمەکان دەبنە هۆی لێکترازان و کێشە و هەڵڵا لە نێو مزگەوتەکان و ماڵەکانی خوا.
کورتەی قسان ئەوەیە: لەم دونیا سێکۆلاریستەی کە بێخەبەری لە خودا و بەها باڵاکان لە دار و دیواری ئەبارێ و خوای مەزن کەوتوەتە پشت هەورە ڕەشەکان، گەر ڕێڕەوی روانینەکانمان کورت کەینەوە لە دیوە بینراوە بەرتەسکەکەی بووندا، سەر هەڵنەبڕین بۆ ئاسمان و دیوە نەبینراوەکەی ئەم بوونەیش نەبینین، تەنیا زۆر کردنی ژومارە نزیکمان ناکاتەوە لە خوا و خەڵک و هەر بە دەوری خۆماندا ئەخولێینەوە.
تاکه هۆکاری سەرکەوتنیش ـ دوای یارمەتیدانی خوای باڵادەست ـ تەقالا و هەنگاو هەڵگرتنی خۆمانە، گەر وانەکەین ئەبینە بەندەیێکی بێهونەر و کەسیش کڕیاری وەها بەندەیێک نیە، حافیزی شیرازی چەند جوانی فەرمووە:
طــفیـــل هســـتی عـــشـــق‌اند آدمــــی و پری
ارادتی بنـــمــا تــــا ســـــــعــــادتـــی بــــبـــری
بکوش ای خواجه و از عشق بی نصیب مباش
که بنده را نخرد کس به عـیـــب بی‌هــــنــــری
احمد عباسی
بانه ـ کۆتا ڕۆژی ساڵی ۱٤۰۱
