آشنائی با کشور سریلانکا

نام کشور: جمهوری دمکراتیک سوسیالیستی سریلانکا

پایتخت: کلمبو

شهرهای مهم: تیرینکومالی ، کندی، آنوراداپورا ، سیگیر یا ودامبولا از شهرهای تاریخی و باستانی کشور کهنسال سری‌لانکا به شمار می‌آید.

مساحت: ۶۵٬۶۱۰کیلومتر مربع

زبان رسمی: زبان رسمی مردم این کشور سینهالی ۷۴ درصد و زبان تامیلی به عنوان زبان ملی (۱۸%) می باشد

خط رسمی: سینهالی و تامیلی

تعداد جمعیت: بالغ بر ۲۱ میلیون نفر

واحد پول: روپیه سری‌لانکائی (LKR)

خصایص ویژه :

عفت عمومی ، متانت ، قناعت وآرامش واحساساتی بودن از خصلت این مردم است .

کشور سریلانکا جزیره ای با مساحت ۶۵۶۱۰ کیلومتر مربع در جنوب شرقی کشور هند است واز بزرگترین جزیره های اقیانوس هند به شمار می رود .واژه سریلانکا در زبان سانسکریت به معنای (جزیره با شکوه ) است و دریانوردان این کشور را سیلان و اعراب آن را سراندیپ می نامیدند سریلانکا به سبب نزدیکی به خط استوا دارای آب وهوای نسبتا گرم ، مرطوب وپر باران است.

اختلاف فصول ندارد یعنی درجه حرارت تقریبا در تمام طول سال یکسان است (۲۸تا ۳۲ درجه ) جمعیت این کشور در حال حاضر ۲۱ میلیون نفر است ،کشور سریلانکا دارای ۹ استان و ۲۵ شهر بزرگ است .وپایتخت آن شهر کلمبو دارای ۵/۲ میلیون نفر جمعیت است تاریخ روشن سریلانکا به حدود ۲۶ قرن پیش باز می گردد . در آن زمان سینهالیهایی که از طوایف هند شمالی بودند ،بومیان این جزیره را مغلوب وخود حکومت جدیدی تاسیس کردند ، در قرن ۱۲ میلادی قوم تامیل از جنوب هند به شمال سریلانکا آمدند و پس از در گیری با سینهالیها ،آنان را به سمت جنوب راندند وخود حکومتی در شمال ایجاد کردند. از آن زمان ۸ قرن کشمکش میان این دو تیره آغاز بطول کشید .

چگونگی ورود اسلام به سریلانکا را باید در حقیقت بخشی از حرکت ،نفوذ وگسترش اسلام در جنوب شبه قاره هند دانست ودر این میان ایرانیان نقش تجاری بسیار مهمی داشتند ،البته مسلمانان هند نیز در ترویج اسلام در سریلانکا موٍثر بودند . در حال حاضر ۱۵۰۰ مسجد وبیش از ۱۰۰ مکتب خانه قرآنی وحدود ۲۰۰ مدرسه دینی در این کشور قرار دارد ،مساجد بزرگ را هیئت امنا ء و بیشتر مساجد را هیات وقف اداره می کند که نوعی اداره دولتی است.

تمام مدارس سریلانکا واز جمله مدارس مسلمانان ملی شده است ،اما در وزارت آموزش وپرورش بخشی به نام مدارس مسلمانان وجود دارد که ۲۰۰ دبستان ودبیرستان را شامل می شود. در این مدارس برنامه رسمی ، همراه با زبان عربی وآموزش اسلامی اجرا می شود.تنها یک موسسه خصوصی اسلامی به نام کالج ظهیرا در سال ۱۸۹۲ در کلمبو تاسیس شده است که دست نخورده باقی مانده ،این موسسه شامل یک دبستان ویک دبیرستان با حدود ۲۰۰۰ دانش آموز پسر است ،کالج دولتی برای دختران مسلمان ویک کالج آموزشی نیز برای تعلیم مسلمانان در استان شرقی تاسیس شده است. در سریلانکا زبان سینهالی رایج ورسمی است وزبان های تامیل وانگلیسی هم صحبت می شودبودیسم دین رسمی است وبودائیان ۷۰ % جمعیت را تشکیل می دهند ،هندو ۱۳ % مسلمانان شافعی مذهب ۱۰ % و مسیحیان ۷% هستند .

تشکل های با نفوذ دینی ومذهبی مسلمانان در سریلانکا عبارتند از (جمعیت العلما ،جماعت تبلیغ ،جماعت اسلامی ) ، طریقت ها (شاذلیه ،قادریه ،رفاعیه ، نقشبندیه ) دیگر تشکل ها نیز عبارتند از جماعت توحید ، الشباب ، بهره ها ، قادیانیه موسسه الزهرا ،بنیاد هاشمی ، موسسه الاتحاد اسلامی ،و…….

سه شهر دامبولا ، سیگیریا و پو لوناروا در سریلانکا بدلیل قرار گرفتن در نزدیکی یکدیگر وهمچنین دارا بودن جاذبه های گردشگری باستانی به مثلث فرهنگی این کشور مشهور هستند شهر زیبای کندی نیز یکی از جذابترین مکان های دیدنی در سریلانکا محسوب می شود.

تعطیلات رسمی در سال ۲۶ روز است که سه روز عید سعید فطر ، عید قربان و عید میلاد النبی (ص) از جمله آنها ست .

تاریخچه سریلانکا

تاریخ روشن سریلانکا به حدود ۲۶ قرن پیش باز می گردد .در آن زمان سینهالیها که از طوایف هند شمالی بودند بومیان این جزیره را مغلوب و خود حکومت جدیدی تاسیس کردند . اولین پادشاه سینهالی ، ویجایه نام داشت که در اوایل قرن پنجم پیش از میلاد حکومت می کرد در قرن دوازدهم میلادی قوم تامیل که سال ها پیش از آن ،از هند جنوبی به شمال سریلانکا آمده بودند پس از در گیری با سینهالیها آنان را به سمت جنوب راند و خود حکومتی در شمال ایجاد کردند .واز آن زمان هشت قرن کشمکش میان این دو تیره آغاز شد که تا چند وقت پیش ادامه داشت .

در قرن دوازدهم وسیزدهم میلادی ،بازرگانان مسلمان بیش از پیش به بازرگانی در این جزیره پرداختند وتا اوایل قرن شانزدهم دادوستد منطقه را در دست داشتند تا این که در سال ۱۵۰۵ میلادی پرتغالیها نواحی ساحلی سریلانکا را فتح کردند و خود کنترل اوضاع را در دست گرفتند.در سال ۱۶۵۸ میلادی هلندیها جای پرتغالیها را گرفتند و در سال ۱۷۹۵ انگلستان متصرفات هلندرا اشغال نمود ودر سال ۱۷۹۸ آن را به مستعمره رسمی خویش تبدیل کرد .

در سالهای جنگ جهانی اول نهضت استقلال طلبی در سیلان به وجود آمد آزادیهای ظاهری انگلیس نتوانست این نهضت را راضی کند وبالاخره در چهارم فوریه ۱۹۴۸ سیلان به استقلال کامل دست یافت .

اولین حکومت پایه ریزی شده در سریلانکا توسط روشنفکر ان تحت تاثیر فرهنگ انگلیسی تربیت شده بودند واز طریق حزب متحد ملی (UNP ) توانستند قدرت را به دست بگیرند در سال ۱۹۵۶ حزب آزادی با رهبری باندارانایکه تاسیس شد.این حزب حزب اتحاد ملی را شکست داد و قدرت را در دست گرفت وی از رهبران جنبش عدم تعهد بود. از مهمترین اقدام این حزب اعلام به رسمیت شناختن زبان سینهالی به عنوان زبان رسمی این کشور بود. اعلام این اقدام به جهت از بین بردن تسلط بریتانیا صورت گرفت.،گروه تامیل در هنگام استقلال سریلانکا ۲۴ % از جمعیت این کشور را تشکیل می دادند . دولت حزب متحد ملی، شهروندی تامیل زبان هندی تبار را منکر شدند واین امر باعث کنار گذاشتن تامیلی ها شد .

خانم باندارانیکه رهبری حزب آزادی را بعد از قتل شوهرش بر عهده گرفت .در دهه ۱۹۷۰ جوانان سینهالی به رهبری جنبش چپگرا، ( جبهه آزادیبخش JVP) با حملات تروریستی خود بر ضد اهداف وطرفداران حکومت اقدام کردند ودر در گیری ها بعد از حملات خشونت آمیز علیه تامیل ها این اقدامات به جنگ شهری تبدیل شد.از سال های ۱۹۸۷ تا ۱۹۹۰ ارتش هند جهت استقرار صلح به این جزیره آمد و این صلح به صلح هندی مشهور گردید . صلح نامه ای نیز بین تامیلی ها و دولت سریلانکا امضاء گردید وطبق این قرارداد زبان های انگلیسی وتامیل به رسمیت شناخته شد.با ترک نیروهای هندی در ماه مارس ۱۹۹۰ حملات ببر های تامیل شروع گردید که باعث کشتار نظامیان و غیر نظامیان شد.

در سال های ۱۹۸۷ تا ۱۹۹۰ جبهه آزادیبخش خلق با اندیشه مارکسیستی که عمدتا از طبقات جوانان سینهالی زبان بودند همگی اعدام شدند و با انتخابات ریاست جمهوری وبرگزیده شدن خانم چاندریکا کومارائو نگا رهبر ائتلاف مردمی به پیروزی رسید .

ببرهای آزادیبخش تامیل در ماه می ۱۹۷۶ پایه گذاری شد و به مرور زمان، تبدیل به یک جنبش خشن جدایی‌طلب برای ایجاد یک ایالات مستقل در شمال و شرق سریلانکا گردید . ببرهای تامیل سال‌ها برای استقلال خود جنگیدند و در این راه افراد بسیاری هم کشته شدند. آن‌ها بعد از ۲۶ سال نبرد نظامی سرانجام تسلیم دولت شدند.

ورود اسلام به سری لانکا

چگونگی ورود اسلام به سریلانکا را باید بخشی از حرکت ونفوذ و گسترش اسلام در جنوب شبه قاره هند دانست .از گذشته های بسیار دور حتی در قرن اول میلادی بازرگانان با استفاده از باد های موسمی از خلیج فارس عازم هندوستان وسیلان ( سریلانکا) می شدند واز این نقاط ادویه و ابریشم و کالا های نفیس دیگر را با خود می آوردند ،از خلیج فارس نیز مروارید واز جنوب عربستان کندر و صمغهای گرانبها را به هندوستان حمل می کردند .

در این میان ایرانیان نقش تجاری بسیار مهمی داشتند .عده ای از مورخان اتفاق نظر دارند که بازرگانان ساسانی ،بیزانسی و رومی معمولا محصولات چین و جنوب شرق آسیا را از بنادر سریلانکا خریداری می کرده اند و کالا های چینی به وسیله کشتی های چینی به سیلان آورده می شد ودر آن جا دادوستد انجام می گرفته است .این روند پس از پیدایش اسلام نیز همچنان ادامه داشت. به طوری که ارتباط تجاری اعراب بخصوص پس از این که تشکیل حکومت سیاسی دادند بسرعت گسترش یافت و تا شهر های جنوبی چین نیز رسید . بازرگا نان مسلمان علاوه بر اشتغال به خرید وفروش و تجارت در سریلانکا با ساکنان این سرزمین پیوند برقرار کردند و ازدواج آنان با زنان این جزیره به عنوان هسته نخستین پیدایش جامعه مسلمانان در سریلانکا به شمار می رود. از همان ابتدا پادشاهان محلی مسلمانان را به گرمی پذیرفتند و چندی نگذشت که آنها تبدیل به جامعه بازرگانان با ارتباط های بین المللی شدند.

مسلمانان مهاجر در افزایش تواناییهای اقتصادی وحتی فنی ساکنان بومی سهم بسزایی ایفاد کردند وبه صورت منبع اقتصادی مردم و حاکمان آن دیار به شمار می رفتند بدون آن که به حقوق و اموال آنان تجاوز کنند .جامعه کشاورزی و زراعی جزیره سیلان و سواحل جنوبی هند مسلمانان را بهترین خریداران محصولاتشان به شمار می آورند ،به این ترتیب روز به روز بر تعدادمسلمانان افزوده شد وبه موازات این افزایش جمعیت مسلمانان به دو شاخه تقسیم شدند :نخست مسلمانانی که مادرشان هندی وسیلانی و پدرانشان بازرگانان عرب بودند و دوم آن دسته از مردم بومی منطقه که به اسلام گرویدند. مسلمانان هند نیز در ترویج اسلام در سریلانکا موثر بودند. چراکه آنها نه فقط در خود هند ،بلکه در برمه ،سیلان و… نیز به کار وکسب وبازرگانی پرداخته اند.

نظام سیاسی :

ترکیبی از سیستم ریاست جمهوری و پارلمانی ( جمهوری دمکراتیک سوسیالیستی )

ساختار حکومتی :

حکومت سری‌لانکا جمهوری دمکراتیک سوسیالیستی است و دارای سه قوه‌ی ، مقننه، مجریه، قضاییه و یک مجلس می‌باشد . رئیس جمهور در این کشور ، رئیس کشور، رئیس قوه‌ مجریه، فرمانده‌ کل قوا و عالی‌ترین مقام رسمی کشور می باشد که با آراء مستقیم مردم برای مدت ۶ سال انتخاب می‌شود و برای یک دوره نیز قابل تجدید است ، اعلام جنگ یا صلح و نیز عفو متخلفین و محکومین دادگاهها از اختیارات رئیس جمهور در این کشور است .

احزاب و یا گروههای مهم و تاثیرگذار:

حزب آزادی سریلانکا ( Sri Lanka Freedom Party or SLFP ) ، حزب اتحاد ملی ( United National Party or UNP )،

حزب JVP ، حزب کنگره مسلمانان سریلانکا ( Sri Lanka Muslim Congress or SLMC)، از دیگر احزاب عمده سریلانکا می توان JHU ( حزب روحانیون بودایی ) ، TNA ( حزب تامیلی مخالف دولت و طرفدار LTTE ) ، CWC ، EPDP ، ، CP ، LSSP ، UPF ، TULF را نام برد .

وضعیت اقتصادی:

سریلانکا یکی از ضعیف‌ترین اقتصادهای آسیا را داراست. ارزش تولید ناخالص داخلی این کشوردر پایان سال ۲۰۱۱ به حدود ۸۷ میلیارد دلار رسید. کشاورزی یک بخش مهم در اقتصاد سریلانکاست به طوریکه یک سوم نیروی کار این کشور در این بخش و فعالیتهای مرتبط با آن مشغول هستند. بخش کشاورزی ۱۲ درصد تولید ناخالص ملی سریلانکا را در سال ۲۰۱۱ به خود اختصاص داد. این بخش همچنین یک منبع مهم مواد خام و درآمدهای ارزی است. عملکرد ضعیف این بخش را می‌توان به سطح پایین سرمایه‌گذاری، وابستگی زیاد به بارشهای اتفاقی نزولات آسمانی، روشهای سنتی برداشت محصول، کمبود اعتبارات و ضعف زیربنای اقتصادی از جمله مشکلات حمل ونقل، ضعف نظام بازاریابی، کنترل دولت بر زمین و ناسازگاری سیاستهای تجاری نسبت داد. دخالت دولت در بخش کشاورزی مثل سایر بخشها قابل توجه‌است.

بخش صنعت سریلانکا ۲۸ درصد از تولید ناخالص داخلی این کشور در سال ۲۰۱۱ را به خود اختصاص داده و عمدتاً فعالیتهای صنعتی سریلانکا در بخش منسوجات و پوشاک است. با این وجود صادرات منسوجات و پوشاک سریلانکا رقابت پذیری خود را در بازارهای جهانی از دست داده‌است.

هر چند تولید ناخالص داخلی این کشور در سال ۲۰۱۱ حدود ۵/۳ درصد رشد داشت ولی آثارناشی از رکود اقتصاد جهانی به نحو قابل توجهی از سرعت رشد اقتصاد این کشود در دو سال اخیر کاسته‌است. هم اینک درآمد سرانه ملی این کشور حدود ۴۵۰۰ دلار تخمین زده می‌شود و فقر همچنان در این کشور مخصوصاً در مناطق روستایی به شکل گسترده وجود دارد.

سیستم اقتصادی سریلانکا مبنی بر اقتصاد آزاد برنامه ریزی شده و سیاست ترغیب و توسعه صادرات یکی از هدف‌های عمده سیاست اقتصادی این کشور است. اگرچه به نظر می‌رسد در سالهای اخیر سیاست تجاری این کشور بیشتر متوجه گسترش ترتیبات منطقه‌ای بوده‌است که از آن به عنوان ابزاری برای گسترش آزادسازی تجاری استفاده می‌کند.

سریلانکا ۷ میلیون و ۶۴۰ هزار نفر نیروی کار دارد که ۳۲درصد از آنها در بخش کشاورزی، ۲۶ درصد دربخش صنعت و ۴۲ درصد در بخش خدمات شاغلند. نرخ بیکاری در این کشور به واسطه رکود اقتصاد جهان یه ۷ درصد رسیده است.

۲۳درصد از مردم سریلانکا زیر خط فقر زندگی می‌کنند و در سال ۲۰۱۱ نرخ تورم در این کشوربه ۳/۳ درصد رسید.

ارزش صادرات سریلانکا در پایان سال ۲۰۱۱ به ۷ میلیارد و ۳۰۰ میلیون دلار رسید که شامل کالاهایی نظیر منسوجات، چای، برنج، فلفل، الماس، زمرد، یاقوت، نارگیل، الوار و ماهی بود. در این سال آمریکا ۷/۲۷ درصد، انگلیس ۳/۱۱ درصد، هند ۳/۹ درصد، بلژیک ۸/۴ درصد و آلمان ۴ درصد از بازار صادرات سریلانکا را به خود اختصاص دادند.

محصولات وارداتی این کشور شامل پارچه‌های فابریک، مواد معدنی، نفت، مواد غذایی و ماشین‌آلات و تجهیزات حمل و نقل است که از کشورهای هند ۶/۱۹ درصد، چین ۵/۱۰ درصد، سنگاپور ۸/۸ درصد، ایران ۷/۵ درصد، مالزی ۱/۵درصد، هنگ‌کنگ ۲/۴ درصد و ژاپن ۱/۴ درصد وارد می‌شود. سریلانکا ظرف سال ۲۰۱۱ بیش از ۹ میلیارد و ۸۰۰ میلیون دلار کالا از کشورهای دیگر وارد کرد. سری لانکا بیش از ۴ میلیارد و ۳۰۰ میلیون دلار ذخایر ارزی خارجی دارد.

مراکز و نهادهای فرهنگی دولتی:

وزارت امور فرهنگی سریلانکا : دارای مراکز و بخش های مختلفی است .از جمله : بخش همکاری های فرهنگی ، بنیاد تئاتر تاورهال ، بخش همکاری های ملی فیلم و سینمای سریلانکا ، مرکز ملی هنرهای نمایشی سریلانکا ، شورای ملی هنرها ، صندوق مرکزی کمک های فرهنگی .

بخش ارتباطات فرهنگی خارج از کشور وزارت فرهنگ سریلانکا با هدف توسعه همکاری های فرهنکی از طریق توافقنامه‌های فرهنگی فعالیت می کند، خصوصا با کشورهای عضو SAARC ( مجمع کشورهای جنوب آسیا جهت همکاریهای منطقه ای ) فعالیت دارد. لازم به ذکر است سریلانکا دارای ۳۳ قرارداد فرهنگی با کشور های مختلف جهان از جمله ایران می باشد .

وزارت میراث ملی: دارای بخش های مختلفی می باشد از جلمه : بخش باستان شناسی ، بخش موزه های ملی ، بخش گنجینه ملی ، بنیاد میراث فرهنگی گال ، پروژه کتابخانه ملی جفنا

وزارت گردشگری سریلانکا: دارای بخش های مختلفی از جمله شورای گردشگری سریلانکا ، بخش همکاریهای هتل های سیلان ، موسسه بندرانایکه در خصوص مدیریت گردشگری ، دفتر موسسات تفریحی سریلانکا می باشد .

جریانهای فرهنگی و اجتماعی:

از جریانهای فرهنگی و اجتماعی موجود می توان به اسلام گرایان ، بودائیان متعصب و هندوهای جدایی طلب اشاره کرد که هر کدام از این جریانات خود دارای بخش ها و مراکز تصدگری در بدنه دولت می باشند که برخی از آنها به شرح زیر می باشند .

مرکز فرهنگی بودیسم سریلانکا

مدرسه ( پیرونی ) vodyodya ( مدرسه علوم دینی بودیسم که دارای دانشگاه نیز می باشد که کماکان به شکل سنتی به فعالیت های آموزشی خود ادامه می دهند)

جایگاه موسسات غیر دولتی

این موسسات از وضعیت روبه رشدی در عرصه های مختلف اقتصادی، علمی ،فرهنگی ، امور زنان، حقوق بشرو…… برخوردار هستند و نقش و میزان نفوذ این موسسات در نزد افکار عمومی در حال گسترش می باشد

بیشتر این موسسات در عرصه های علمی ، فرهنگی و آموزشی با مشارکت و حمایت کشورهای خارجی در حال فعالیت و گسترش می باشند .

موسسات مطرح غیر دولتی عبارتند از: شورای بودائیهای سریلانکا، انجمن صلیب سرخ سریلانکا، مرکز مطالعات زنان، بنیاد آسیا، دفتر توسعه تجارت سریلانکا

جایگاه و کارکرد رسانه های گروهی :

آزادی مطبوعات یکی از مشخصه های این کشور می باشد .

مهمترین روزنامه های انگلیسی زبان سریلانکا عبارتند از : دیلی میرو ، دیلی نیوز ، ساندی آبزرور ، و مهترین روزنامه های سینهالی زبان عبارتند : Dinamina,Lankadeepa, Lakbima, and Divaena ، همچنین مهمترین روزنامه‌های تامیلی زبان عبارتند از : Uthayan and Virakesari

در سریلانکا ۲۴ شبکه تلویزیونی آنالوگ به صورت خصوصی و دولتی به زبان های انگلیسی، سینهالی و تامیلی فعالیت دارند.

۱۸ کانال های تلویزیون محلی بر روی شبکه های ماهواره و یا تلویزیون های کابلی نیز به زبانهای سینهالی ، انگلیسی و تامیلی فعال می باشند.

۴ شبکه پولی تلویزیونی نیز در این کشور فعال می باشد .

در این کشور ۴۳ شبکه رادیویی به زبانهای انگلیسی ، تامیلی و سینهالی در حال فعالیت هستند .

هنرهای سنتی و مدرن رایج:

در سریلانکا تاثیر فرهنگ هندوستان در تمامی جنبه های مختلف فرهنگی و اجتماعی قابل مشاهده می باشد و از این میان هنرهای سنتی و مدرن نیز مستثنی نمی باشد . در سریلانکا شاخه هنر به هنرهای هندوئیسم ، بودیسم و مسیحی تقسیم بندی می شود.

وضعیت انتشار کتاب و کتابخوانی:

با توجه به انتشار پرتیراژ روزنامه های محلی عمومی به زبان های مختلف ( سینهالی ، تامیلی و انگلیسی ) نظیر (Sunday Divaina ) با تیراژ ۳۴۰ هزار شماره در روز (Daily Divaina ) با ۱۵۶ هزار شماره در روز و همچنین تعدد نشریات روزانه و هفتگی که درجدول زیر به آن اشاره شده است و همچنین میزان با سوادی ۹۲٫۵ درصد در این کشور ، حکایت از وضعیت نسبتا مناسب علاقه مردم به مطالعه در این کشور را دارد .

نظام آموزشی:

نظام آموزشی سریلانکا برگرفته از نظام آموزشی کشور انگلستان می باشدکه شامل مقطع ابتدایی(۶ سال ) مقطع متوسطه اولیه (۵ سال ) و مقطع متوسطه ثانویه (۲ سال )می باشد.از سال ۱۹۳۸ تحصیل در این کشور رایگان شد و مدارس دولتی به نام Maha Vidyalayas در سراسر کشور آغاز به کار نمودند آموزش در این مدارس به زبان سینهالی و یا زبان تامیلی می باشد .

در پایان سال ششم ابتدایی امتحانی جهت بورسیه شدن تا مقطع دانشگاه وجود دارد که در صورت قبولی دانش آموز می تواند در مدارس دولتی از شهریه دولتی برخوردار باشد . در پایان مقطع راهنمایی آزمونی وجود دارد به نام G.C.E. در پایان مقطع متوسطه نیز دانش آموزان پس از شرکت در آزمون G.C.E وارد دانشگاه می شوند.

مراکز و نهادهای آموزشی دولتی :

وزارت آموزش سریلانکا ، وزات علوم و تحقیقات ، مراکز علوم دینی بودیسم سریلانکا که این مرکز خود دارای دانشگاه نیز می باشد و کماکان به شکل سنتی به فعالیت های آموزشی خود ادامه می دهند

وضعیت آموزش عالی و مراکز مهم دانشگاهی:

چشم انداز وزارت آموزش عالی سریلانکا ” تبدیل شدن به موثرترین مرکز آموزشی در آسیا” می باشد .

اولین دانشگاه دولتی سریلانکا در سال ۱۹۲۱ میلادی با نام University College Ceylon آغاز به کار کرد،تمامی مراکز آموزش عالی در سریلانکا به شدت تحت نظارت دولت می باشند و تمامی مراکز و دانشگاه هایی که مدرک دانشگاهی صادر می کنند تحت نظارت دولت می باشند

مراکز و نهادهای دینی دولتی :

نهاد رسمی متولی امور دینی در سریلانکا وزارت بودیسم و امور دینی می باشد

نظام آموزش امور دینی:

در سریلانکا بدلیل آنکه بیش از ۷۰ درصد جمعیت آن کشور بودایی می باشد به آموزش امور دینی بودیسم اهمیت زیادی داده شده است تمام فعالیت های دینی اعم از بودیسم ، هندویسم ، اسلام و مسحیت زیر نظر وزارت بودیسم و امور دینی سریلانکا انجام می پذیرد . در آموزش های مربوط به بودا دولت از طریق حمایت از مدارس علوم دینی بودایی، به آموزش در این زمینه می پردازد. در خصوص سایر ادیان نظیر اسلام ( از طریق حوزه های علمیه خصوصی و نیمه خصوصی با حمایت دولت ) ، مسیحیت ( از طریق کلیساهای کاتولیک با کمک های دولتی ) و هندوئیسم ( از طریق معابد هندوئیسم که تحت نظارت بخش همکاری های فرهنگی مذاهب هندو) آموزش لازم نیز صورت می پذیرد .

منبع اینترنت

ارسال و تهیه : سه وزه حیدری