بی شک پول وثروت نزد همه انسان ها محبوب و دل رباست ؛ اما این نگرانی وجود دارد که دارنده آن احتمالا دچار حرص وطمع و بخل شود و ثروتش برشانه ها و پشت وی سوار و وی را به برده خود تبدیل کند، پول دوستی، وی را ازانفاق و بخشش باز دارد.
البته نمی توان انکار نمود که هستند انسان های خودساخته که پول وثروت نتوانسته تغییرشان دهد و به بهترین شیوه دارایی واسکناس هایشان را مدیریت نموده اند .
نگرانی دیگری که برای انسان ها احتمالا مهلکه بیافریند، پست ومقام است، وضعیت به گونه ای است که هرچقدر این پست ومقام بالاترباشد و درجاتش ارتقاء پیداکند؛ خطر آفرینی آن بیشتر می شود.
«کبر» و خودخواهی خطری بس بزرگ به شمار می آید ؛ همان دردی که ابلیس را برای همیشه از رحمت خدا محروم ساخت …
اما راه چاره چیست؟ آیا می شود همه ثروتمندان پول و دارایی هایشان را دور ریخته و حاکمان و والیان، شهرها را ترک نموده و پست و مقام را رها نمایند؟ آیا حکومت ها بدون سرپرست و ولی اداره شود؟ تا احتمال دچارشدن به ورطه کبر و بخل به صفر برسد؟ پس همت و توانایی انسان ها کجا و کی به دردش می خورد؟
برای معالجه این نگرانی پروردگار متعال و حکیم برای ثروتمندان مسلمان و حاکمان انجام دوعبادت را ویژه آنان قرار داده تا با درک صحیح و اجرای کامل آن، خود را از افتادن به ورطه کبر و بخل و دیگر صفات رذیله برهانند.
زکات و حج
زکات انسان را وادار به بخشش می کند تا رفته رفته سخیّ و نیکوکار شود و محبت پول از درونش رخت بر بندد .
واما حج سفری است بسیار پر رمز و راز، هم برای ثروتمندان و خاصتا برای حاکمان و والیان…معمولا وزرا و فرماندهان و مقامداران شاید درطول سال چندین سفر به نقاط خوش آب وهوا در ساحل سرسبز و رویایی کشورهای دور دست بکنند و به همراه خانواده از طبیعت و اقامت در هتل های گران قیمت لذت و بهره ببرند؛ اما آیا حاضرند درطول عمر خود فقط یک بار به یک سرزمین خشک و سوزان سفر کرده و با یک دست لباس ندوخته و یک جفت دمپایی بدون مارک کارخانه سازنده و پای پیاده کیلومترها راه بروند و زیرآفتاب عرق بریزند؟
این همان سفر آموزنده است که انسان ها را آگاه ساخته تا مبادا با مقام وثروت جایگاه کرامت خویش را از دست بدهند. خیلی کم اتفاق می افتد حاکمی چند دقیقه ای وقت خالی داشته باشد تا به حساب اعمال خود رسیدگی کند واعمال و امورمملکت را مدتی به فراموشی بسپارد. اما در این سفر فقط و فقط با فراغ بال به کردار گذشته خویش می اندیشد و اشک ندامت ریخته و با خدای خود تعهد می کند تا در آینده عبد و بنده ای مطیع باشد.
این حاکمان و والیان در سرزمین خود بر تخت فرمان روایی نشسته و کسی جرأت اظهار نظر و انتقاد از آنان را ندارد؛ و ظاهرا شرایط به گونه ای است که کسی لب به اعتراض نمی گشاید؛ اما در این سفر هیچ خبری از آن انسان های محافظه کار و چاپلوس نیست تا با کتمان حقیقت بزرگترین خیانت را مرتکب شوند ؛اگر تاکنون در سرزمین خود و در هنگام سفر به ممالک دیگر فرش قرمز نرم و گران بها زیر پایش پهن کرده و میلیون ها نفر را برای قدوم و تشریف فرمایی وی بازمی کردند…
اینجا اگر لحظه ای دیر بجنبد زیر دست و پای میلیون ها نفر افتاده و شاید جان سالم به در نبرد؛ اگر در سرزمین خود هزاران نفر صف می بستند تا شاید نوبت به آنان برسد و افتخار یک بوسه بر دستان آن حاکم نصیبشان شود؛ این جا خودش را باید زحمت دهد و تلاش کند و صف هزاران نفر را بشکافد تا شاید افتخار لمس و بوسه ای بر سنگی سیاه که بردیوارخانه خدا نصب شده ، نصیبش شود!
در آخر اگر در کشور تحت حکمرانی وی حکم فقط حکم وی است و قانون را او تعیین کرده و تصویب می کند؛ در این سفر یاد می گیرد که پس از بازگشت به سرزمین و دیارش هیچ اختیاری در برابر حکم خدا ندارد و او فقط مجری قانون خداست و پیمان می بندد تا قانون اساسی کشورش همان قانون مدون و بدون ایراد اسلام و قرآن باشد؛ نه مصوبه دیکتاتوری ها و پارلمان ها و مجالس سنا.
در این سفر انسان ممکن است بسیار خسته و رنجور شود؛ اما روحش صیقلی یافته و زنگار کبر وغرور از آن زدوده می شودو از رذایل اخلاقی به غرایز فضایل اخلاقی عروج پیدا می کند.
اسأل الله العظیم أن یغفرلی و لجمیع المسلمین و المسلمات و اساله الکفایه والقناعه و التوفیق لما تحبه وترضاه.آمین
عبدالمجید پاشایی
مرداد ماه سال ۱۳۹۶
