فتاویفقه

حکم شرعی نوشتن و آویزان نمودن دعا

حکم شرعی نوشتن و آویزان نمودن دعا

سؤال:

آیا جایز است بعضی از آیات قرآن را نوشت و بیمار آن را برای شفا بر گردن خود آویزان کند، یا این که آیات قرآن را جهت حاصل شدن شفا با آب محو و نابود نماید؟

جواب:

در این که آیا قرآن شفا بخش است هیچ شکّی نداریم، همان گونه که خداوند می فرماید:

وَ نُنَزِّلُ مِنَ الْقُرْآنِ ما هُوَ شِفاءٌ وَ رَحْمَةٌ لِلْمُؤْمِنِينَ «82»

و آنچه از قرآن فرو مى‌فرستيم، مايه‌ى شفا (ى دل) و رحمتى براى مؤمنان است .

و در جای دیگر می فرماید:

يا أَيُّهَا النَّاسُ قَدْ جاءَتْكُمْ مَوْعِظَةٌ مِنْ رَبِّكُمْ وَ شِفاءٌ لِما فِي الصُّدُورِ وَ هُدىً وَ رَحْمَةٌ لِلْمُؤْمِنِينَ «57»

اى مردم! همانا از سوى پروردگارتان پند و اندرزى براى شما آمد كه مايه‌ى شفا براى آنچه در سينه‌هاى شماست و هدايت و رحمتى براى مؤمنان است.

جمع کثیری از علما شفا را حمل بر شفای بیماریهای عقلی و نفسی و خلقی و جسمی کرده اند، و در آن هیچ ممانعتی نمی بینند.

قطعا قرآن فکر و عقیده را تصحیح می نماید، و نفس را پاک و مُزیّن می کند، و اطمینان و آرامش را به نفس می بخشد، و با اخلاق پسندیده خوش رفتاری را نهادینه می کند، و بیماریی که به شدّت جسم را فرا گرفته بر طرف می سازد.

بخاری و مسلم حکایت سیّد الحی که عقرب او را نیش زده بود روایت می کنند، که مسلمانان او را با فاتحة الکتاب رُقیّه کرده بودند، خداوند او را شفا داد ، اصحاب با آگاهی پیامبر علیه الصّلاة و السّلام در مقابل دعا از بیمار پاداش گرفتند، و پیامبر (ص) فرمود:

إِنَّ أَحَقَّ مَا أَخَذْتُمْ عَلَيْهِ أَجْراً كِتَابُ اَللَّهِ .

سزاواترین چیزی که در مقابل آن جایز است مُزد و پاداش گرفت قرآن است.

در کتاب زاد المِعاد ابن قیّم جوزی جلد ۳ صفحهٔ ۱۲۱ حدیث طویلی ذکر شده، و در سُنن ابن ماجه حدیثی از امام علی با این مضمون روایت شده.

فعن علي -رضي الله عنه- قال النبي صلى الله عليه وسلم: (خير الدواء القرآن)

بهترین درمان قرآن است.

ابن قیّم اضافه می نماید: قرآن تأثیر بسزای در معالجهٔ بیماریها دارد، لازم است برای آگاهی بیشتر به کتاب زاد المعاد مراجعه شود.

بعضی از علما می گویند:

مقصود به شفا با قرآن شفای غیر جسم می باشد، به دلیل فرموده پیامبر (ص) که می فرماید:

ما أنزل الله من داء إلا وله دواء، إلا الهَرَم،
او الا الموت.

خداوند برای هر دردی درمانی را فرستاده به جز پیری و مرگ.

پیامبر(ص) ما را امر کرده تا نزد متخصّصانِ امثال حارث پسر کَلَده خود را مداوا کنیم، او با شکافتن رگ بیمار و حِجامت و عسل، و غیر اینها بیماران را معالجه می کرد، همان گونه که ابن قیم در کتاب طبّ نبوی توضیح داده است.

حقیقتا معالجهٔ بیمار با قرآن نزد متخصّصان امر مطلوبی است، خداوند ما را ارشاد می نماید تا از اهل ذکر سؤال کنیم، و همچنین ما را به تعلیم و تعلُّم دستور داده است. ما باید ایمان داشته باشیم مؤثر واقعی برای معالجهٔ بیماریهای فکری و نفسی تنها خداوند است.

امام سیوطی رحمه الله در کتاب الاتقان جلد ۲ صفحه ۱۶۳ بحثی پیرامون خواص قرآن در مورد معالجهٔ بیماریهای عام آورده، و به حدیث ابن ماجه از ابن مسعود استنباط کرده است که می گوید:

و يقول الرسول الأعظم صلى الله عليه وسلم: ”عليكم بالشفاءين العسل والقرآن“.

رسول اعظم صلی الله علیه و سلم می فرماید: شما را به دو شفا با قرآن و عسل توصیه می نمایم.

و حدیث گزیدن سید الحی و معالجهٔ آن با فاتحة الکتاب که بخاری و مسلم روایت کرده اند، و همچنین روایت امام طبرانی از علی رضی الله عنهم اجمعین که می فرماید:

عقربی پیامبر علیه الصّلاة والسّلام را نیش زد، ایشان آب و نمک را طلب کردند و با آنها جای نیش را می مالید و سوره های قل یا ایُّها الکافرون و معوذتین را می خواند.

سیوطی می گوید امام نووی در شرح المهذّب می فرماید:

اگر قرآن را در جامه ای بنویسند بعد آن را با آب بشویند و آن را برای شفا به بیمار بدهند، حسن بصری و مجاهد و ابو قلابه و اوزاعی می گویند اشکالی ندارد، اما نخعی آن را کراهت دانسته است، نووی گوید اصل در مذهب ما شافعی ها آن است که اشکالی ندارد.

امام زرکشی گفته: عماد نیهی با صراحت گفته قرآن نوشتن در ظروف جایز است،
اما بلعیدن ورقه ای که در آن آیات قرآن نوشته شده باشد جایز نیست، ابن عبدالسلام خوردن آن آب را جایز ندانسته چون می گوید با نجاست باطن مخلوط می شود.

این بخشی از اقوال علما در مورد جایز بودن معالجه با قرآن بود، ان شاء الله سودمند می باشد مخصوصا اگر قرآن خوان فردی صالح و امید برکت داشته باشد، یا بعد از قرائت از خداوند طلب شفا بخواهد، امید است که دعایش مستجاب بشود، در بالا خواندیم که رسول الله( ص) در قضیّهٔ نیش زدن عقرب همراه با خواندن قرآن متوصّل به وسائل مادی نیز شده است.

اختلافات علما را در مورد نوشتن قرآن و شستن آیات آن با آب، و نوشیدن آن برای شفا بین جواز و منع، همچنین پرهیز از مخلوط شدن قرآن با نجاسات باطنی و پرهیز از اهانت، با دلایل عقلی و نقلی توضیح دادیم.

    والسَّلام علیکم و رحمةُ الله و برکاته.

ترجمه از عربی به فارسی.

مترجم: علی ملازاده.

پیرانشهر: ۴۰۰/۱۱/۲۰ ۱

از طريق
علی ملا زاده
منبع
https://sozimihrab.org/
نمایش بیشتر

نوشته های مشابه

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

دکمه بازگشت به بالا