عبدالواحد رحمت الله
کوردم زمانم خەڵاتی خودایە
بە هیچ هێزێکی دژ لەبن نایە
هەر چەن نەیاران بە سەدان ساڵە
پیلان دەگێڕن ، ئیستاش بەوحاڵە!
زمانمان بۆ دژ وەک داڵی زاڵە
واتا دەژبەران ، ئاشیان بەتاڵە
بەڵام هەیاران دونیای ئەو ڕۆیی
بەرەودوای بردووین بەدەستی خۆیی
لاوانمان بە ناو مۆد و پێشکەوتن
نزیکن تەواو لە کوردی کەوتن
بە چاو لێکەری و لاسایی بێگانە
بەرگ و زمانمان وا لە تەنگانە
بیرکەوە برا ، ئاوڕێک لەخۆ دە
چ سوودی بووە ئەو داب و مۆدە
لاسایی بێ جێ ماناکەی وایە:
کە منی نەزان چم لە دەس نایە
باب و باپیرمان ، بە زمان و بەرگ
خۆیان نەدۆڕاند ، تا پای سەرەمەرگ
پاراستنی زمان وەزیفە و ئەرکە
پێوەری ڕاستی و خزمەت و دەرکە
بەڵام بەو شەرتەی بێ سنوور نەبێ
هاونەوای دین و سۆز و شعوور بێ
زمانی دایکین زۆر دەوڵەمەندە
پارێزەری بین لای خواش پەسەندە
سەدان شاعیر و ئەدیب و زانا
هەموو وجودیان لە پێناو دانا
لاوان ، برایان ، خوشکان و بابان
زمان ژیان بەخشە، وەک خۆری تابان
ئێمەش وەک گەلان ڕەوایە بۆمان
وەک سۆمای چاومان زمانی خۆمان
جوان بپارێزین ، قسەی پێ بکەین
بە نووسینەوەش ، پەرەی پێ‌بدەین
لە لای “بابۆڵی” زمانی دایکی
زۆر پیرۆزترە لە شیری دایکی
هەڵبەتە زمان لای دڵ بەسۆزان
پیرۆزە ئی گش ،گەلان و هۆزان
عبدالواحدرحمت اللە
بابۆڵی نەڵۆسی
بەبۆنەی ڕۆژی زمانی دایکی
٢ی ڕەشەمەی ساڵی هەزار و چوارسەدی هەتاوی
مەهاباد : گەڕەکی مەحموودکان
