میانه روی در بزرگداشت سال یاد میلاد رسول الله (ص)

بزرگداشت سالیاد میلاد حضرت محمد (ص)از منظر علمای منطقه (کردستان-مهاباد)

فبشرعباد الذین یستمعون القول فیتبعون احسنه “زمر .17-18  .     

بعد از ظهور انواع فساد،ظلم و تعدی،قساوت وجنایت ،نابرابری و بی اخلاقی وو.. در شبه جزیره و دیگر اطراف،خداوند رحمن ورحیم برای نجات بشریت از این وضع نابسامان و اسفبار وهدایت و راهنمایی آن به شاهراه سعادت ، آخرین پیامبرخود حضرت محمد(ص) همراه با آخرین کلام خود قرآن مجید را به سوی بشریت روانه کرد ، آن حضرت بعد از دریافت پیام آسمانی بی درنگ دعوت خود را شروع کرد ، در این راه زحمات ، رنج ها ، اذیت ها و اهانت ها را تحمل کرد وبه راه خود ادامه داد و سر انجام توانست در مدت  23 سال جمع کثیری را از مردم حجاز و اطراف در مدرسه ایمان وتوحید ، برادری و برابری ، اخلاق وعفت ، امانت وعدالت تربیت کند وبه زیر سایه ی اسلام در آورد و بوی عطرآگین این پیام الهی را به مشام عرب وعجم و دور ونزدیک برساند وبعد از تعلیم وتربیت کافی و ابلاغ همه ی احکام شرع و بیان مبانی حلال وحرام و انجام عملی همه احکام اسلام وآخر الامر ادای فریضه حج و ابلاغ منشور حقوق انسان در حجة الوداع ، آیه ی الیوم اکملت لکم دینکم  نازل شد وهنگام سفر آخرت ایشان  فرا رسید و دارفانی را وداع گفت و به رفیق اعلی پیوست “صلوات الله وسلامه ورحمته وبرکاته علیه”.                                                                  

آری قبل از وفات حضرت محمد همه اصول دین و احکام شرع اسلام در قرآن وحدیث بیان گردید و چیزی –جز توضیح وتفصیل اندک- باقی نماند تا بعد از حضرت بیان گردد،بعد از وفات حضرت محمد (ص) صحابه بوبژه خلفاء راشدین وتابعین وامامان فقهی-رضی الله عن الجمیع –با بیان توضیحات ، و اجتهادات واستخراجات خود حدود شریعت واحکام را -توضیحا وتفصیلا – روشن کردند ودیگر چیزی باقی نماند …

 طی این مدت طولانی (سه قرن) ابدا به صورت اثبات یا نفی با موافقت یا مخالفت از مسآله ی بزرگداشت سالیاد میلاد حضرت (ص)در ربیع الاول صحبتی به میان نیامد وکسی از صحابه ،تابعین وامامان بزرگوار نام عید را بر این روز (روز ولادت حضرت)اطلاق نکرد وبدین مناسبت مراسمی ترتیب نداد. 

اما بعد از گذشت 3 قرن از بعثت رسول اکرم (ص)افرادی با انگیزه های مختلف وشیوه های گوناگون این روز وروزها را گرامی می داشتند وبدین مناسبت مجالس ومراسماتی ترتیب می دادند واز مردم دعوت می کردند وبا انفاق واطعام از آنان پذیرایی می کردند و با اظهار فرح وسرور وخواندن مولود نامه های بعضا مجهول الهویه و مشتمل بر خرافات و لاطايلات ونقل روایات غیر معتبر ونسبت دادن مجعولاتی سؤال برانگیز به خلفاء راشدین و در بعضی موارد با ایراد سخنرانی و قراءت مولود نامه های معلوم الهویه و مناسب حال ودر خاتمه با توزیع شیرینی وشربت به مراسم خاتمه می دادند.

به مرور زمان ، مجالس مربوطه أشکال عجیب و غریب و افراطیی ازاختلاط زنان آرایش کرده! ومردان نامحرم و مطرح کردن خرافات فراوان و دعوت از اغنیا وحذف فقرا و… به خودگرفت ؛ علاوه بربیان  منکرات در مراسم خواهران ؛ البته اکنون نیز بازاراین مراسمات در اکثر بلاد اسلامی از جمله در کوردستان گرم است وداغ ؛  اگرچه در موارد معدودی  یواش یواش دارند رنگ وبوی اسلامی به خود می گیرند ؛ ولی هنوز این گونه مراسم ها انگشت شمارند!  

اما نظریات و آرای علما در این زمینه                                                          

1 – جمعی از علما ی محترم که گرایش صوفیه دارند عنوان عید را برروز ولادت حضرت محمد اطلاق می کنند ومراسم و مجالس برپا می کنند ودر اثنای مراسم ها بدون تقید به میزان ومعیاری، هر چه بخواهند می گویند وانجام می دهند (قبلا اشاره شد)  .       

2 –دسته دوم بر عکس دسته اول عالمانی هستند که برگزاری هر نوع مراسمی را بدین مناسبت بدعت و ضلالت وگمراهی می دانند و استدلال می کنند به «کل محدثة بدعة وکل بدعة ضلالة ، وحدیث کل امر لیس علیه امرنا فهو رد» برای دارندگان این عقیده می توان به بعضی از علمای عربستان و کسانی که با پیمانه های آنان پیمانه می کنند از جمله :شیخ بن باز ؛ صالح الفوزان ، ابن عثیمین ، جمیل زینو و محیی الدین مستو وغیرهم اشاره کرد.    

3- دسته سوم مسلمانانی هستند میانه رو که افراط وتفریط های دو دسته اول ودوم را قبول ندارند و معتقد هستند که هیچ دلیلی برای شدت و حدت و تکفیر وتضلیل وجود ندارد ، نه آن دسته که مراسم می گیرند حق دارند مخالفان را متهم کنند به نداشتن ارادت و محبت رسول الله و برای اثبات مدعایشان به لا طایلاتی متوسل شوند و بازار خرافات را گرم کنند و بدین وسیله مسلمانان بویژه جوانان را از چگونگی زندگی حضرت(ص) بی خبر نگاه دارند و نه دیدگاه وقراءت گروه دوم را منطقی و مستدل می دانند ، بلکه آنان معتقدند احیای مناسبات واستفاده دعوی وتربوی از این فرصت پیش آمده نه بدعت است ونه ضلالت و نه گمراهی ؛ چون بدعت از منظر آنان به اعمال و رفتارهای گفته می شود که مخالف امر و نهی قرآن و حدیث واجماع علما باشد و انجام عملی از اعمال ولو در زمان حضرت محمدعینا انجام نگرفته باشد ،ولی اوامر کلی مثل:  ادع الی سبیل ربک بالحکمة والموعظة الحسنة ” راه را برای انجام آن باز گذاشته باشد مشمول بدعت نمی شود ، حتی  تشکیل جلسات در مناسبت های همچون میلاد ، هجرت ، اسراء ،غزوه بدر و فتح مکه و … بویژه در این عصر ودوران که دعوت اسلامی با چالش ها و مشکلات عدیده ای رو برو شده است ، خیلی مفید به حساب می اورند ، می توان برای دارندگان این نظریه به : ابو شامه،امام سخاوی،شیخ سیوطی،شیخ محمدرضا،شیخ سعید حوی،دکتر وهبه زحیلی و دکتر یوسف القرضاوی وغیرهم اشاره کرد.

اینجانب با تامل در استدلالات ودیدگاه های همه اطراف وآثار مترتب برآن و بدور از پیش داوری و تعصب، دیدگاه میانه روانه دسته سوم را ترجیح می دهم  و برگزاری مراسم بدین مناسبت را مشروط به سه شرط زیر ، یک ضرورت دعوی تربوی می دانم :

• رعایت شان مجلس با اجتناب از اختلاط زنان و مردان و برقراری نظم.
• اجتناب از مطرح کردن خرافات و لاطایلاتی که در مولودنامه های مجهول الهویه وجود دارد.

    . برنامه ریزی برای استفاده از شخصیت های آگاه و دلسوز تا هر یک برابر برنامه به گوشه ای از زندگانی حضرت محمد ومحاسن اسلام بپردازند و به تهمت ها و افتراهای مغرضان ومعاندان پاسخ دهد و جهت هر چه پربارتر کردن اجتماع ،از نوجوانان خوش صدا و دل انگیز برای تقدیم  سرودهای پر معنی و نشاط آور دعوت کنند.

 آری با پر محتوی کردن این جلسات و اجتناب از خرافات می توان در راستای دعوت اسلامی ومعرفی هر چه بیشتر شخصیت بی نظیر حضرت و دور کردن دامن پاکشان از افتراهای خاورشناسان وبدخواهان  گام های مهمی برداشت .

به امید  اینکه به دوراز کینه وبغض درکنار هم قرار بگیریم و از اسلام دفاع کنیم .ان شاءالله.

  والسلام علیکم ورحمة الله وبرکاته . ( مهاباد –شهرک کارمندان- علی خالدی).