در ورای همه پنهانی ها ، حضورت!
در پس هر امید و ماتمی ، فریادرسیت!
سرانجام هر گناه و تباهی را مهمان نوازی گرمت!
و روشنایی هر خانه ترس و نومیدی را؛ پرتوهای لطف و مهربانی تو به تاریکی های درونم پرتو فشانی می کند. و من در نهایت استواری و حجم برای گنجایش تو ندارم.
یاربّ
به خاموشی ام هنگام ظهور نعمت هایت ، رحماتت،الطاف و بزرگواری هایت می اندیشم!
به دنبال واژه های برای جبران و اقرار کوتاهی هایم و وجودت را!
این سکوت خندان من را تو شاهدی و خروشان امواج پرطلاطم درون آشفته ام را تو دانایی!
اینجا … کنج خانه ی دل به دنبال محبت و همدردی یک همدرد و غافل از آفرینش تو هر همدردی را!!
بار الاها :
در عجبم از دلبستگی هایم! تو در نهایت نزدیکی و من … فرسخ ها دور افتاده
از خود و زتو… من بزرگ به بزرگی های توام و لیکن اسیر کوچکی های نفسم…
من دلخوش به جستجوی پیدا کردن هم رازی از تو دور و از جستجو ناکام…
فاروق راک – مهاباد
