کلام الهی و ندای بشری
قرآن کلام پروردگار و نفخەای از روح رحمانی خداوند است و نورى است که اشعه هاى خود را به زمین مى تاباند، تا براى نگه داشتن حرمت و زیبایی هاى طبیعت و خدمت به آنها، بر دل و عقل انسان ها بتابد. در همان حال ندا و آوازش، ندایی است انسانى و پیامبرانه و سازگار و موافق طبع، با توانایى درک و فهم و تحمل انسانها. بله او صدایى است که مرزهای شنیدن را سپرى مى کند، وارد تونل هاى عقل و فهم مى شود و زیر گهواره روح و دل آرام مى گیرد.
کلامى است پر از سخنان زیبا و با ارزش و لازم براى انسانیت. قرآن صدایى است، سازگار با درون و دل و روح انسان کە با زندگى انسان سخن مى گوید، بە اندازەای آرام بخش و دل نشین است که حتى اگر عقل ناقص بعضى ها قبولش نکنند و آن را نفهمند، باز هم زنگ درِ دلهایشان را مى کوبد و احساسشان را بیدار مى کند، تا آن زمان که فکرشان بیدار شود و از آنها مى خواهد که بشنوند و بخوانند و عمل کنند.
حضرت محمد آخرین فرستاده الهى(ص) بهترین و راستگوترین بشریت و پیام آور و بهترین مفسر و مُبلّغ و مُبیّن قرآن و این کلام الهى است. آن ذات بزرگوار مُبلّغ و مُبیّنى امیندار و امانتداری همچون پیامبران برادر قبل از خود می باشد. آن بزرگوار با احساس و روحی پیامبرانه و انسانیت متن کلام و نامه و پیام را راست و درست باز گو کرده و بە قلب پیروانش القا نمود.
گرچە نتواستە باشد کە صداى آسمانى و الهى را با آن احساس و معنویت منتقل سازد و گرچه نتوانستە باشد قوّت و لذت و طعم و حس و تاثیر آن نداى الهى که جبرئیل رساند، به عالم زمین برساند، یا صداى فرشته اى جبرئیل را همانند خود نقل کند.
ولى بى گمان صداى پیامبرانه‌ى محمد(ص) نیز صدایی است؛ محلول با رنگ و بو و طعم نداى الهى، که همیشه رنگى خدایى همراه صدا و ادای کلام آن بزرگوار بوده است، به این دلیل بسیار تاثیرگذار و شیرین و دلگیر و دلنشین بوده، تا آن اندازه که _آنچنان که در کتب و منبع هاى تاریخى سیره نبوى و زندگینامه ها و فرموده ها آمده است_ بسیارى از دشمنان و کافران آرزومند شنیدن صدا و نداى آن ذات متعالی بودند که پیام و کلام پروردگار را قرائت مى کرده است. به این خاطر پشت پرده و دیوارها به صورت پنهانى و مخفیانه، به آن کلام و صداى دلگیر گوش می سپردند.
با دقت در وظیفه رسالتی محمد(ص) به این نتیجه مى رسیم که قرآن همانطورى که هست، حرف به حرف و کلمه به کلمه کلام پروردگار است و متن و کلام و دستور الهى براى بشریت می باشد که به وسیله پیامبر(ص) فرستاده شده است. آن بزرگوار هیچ حرف و کلمه اى را بدان زیاد و کم نکرده است، براى همین لقب (امین) و (حجۃ) بودن به او بخشیدە شده است: [رُسُلاً مُبَشِّرِینَ َمُنْذِرِینَ لِئَلاَّ یَکُونَ لِلنَّاسِ عَلَى الله حُجَّهٌ بَعْدَ الرُّسُل وَکَانَ الله عَزِیزَاً حَکِیمَاً] (النساء/۱۶۵)
امین لقبى براى تمام پیامبران می باشد. تمام آنان امانتدار بودند و کلام پروردگار را آنطور که بوده رسانده اند و همانطور خداوند در وصف مسئولیت و وظیفه رسالتی پیغمبر(ص) این چنین مى فرماید:[وَمَا یَنْطِقُ عَن الهَوى إِنْ هـُوَ إِلاَّ وَحْىٌ یُوحَى] (ألنجم/۳-۴).
در زمینەی کار و وظیفه ابلاغی و تبیین و پیامبرى و جدایی از لحاظ انسان بودن و حالت بشرى ایشان، پیامبر عزیزمان محمد(ص) بدین صورت بوده و هیچ چیزى را سرخود و به خواست و آرزوى خود نگفته است. هر گفته اى را که بیان کرده است وحى و سخنان الهى و ابلاغ پیام و کلام الهى بوده است، به این صورت توانسته است بر مخاطبان و پیروان خود حجیت و شهودیت داشته باشد.
هرگز کسى که ناصحی امین باشد، نمى تواند و شایسته نیست که پیام خدا را مانند خود نقل نکند و یا که بخواهد بر اساس زبان و درک خود آن را بیان کند و یا تغییر دهد. ایشان اول رسالت و پیام و کلام الهى را مانند خود رسانده است، بعد از آن با سخنان و سنت و سلوکى شیرین و زیبا و شایسته شرح نموده است.
پیامبر(ص) که پیام آور آخرین پیام الهى است، مانند پژوهشگرى می باشد که مواد و دستورات را شرح و تبیین مى کند، بدون اینکه به آن دست بزند. ابتدا متن قرآن را عیناً همانند خود رسانده، بدون اینکه چیزى کم و زیاد کند. بعد از آن با سخن و سلوک و رفتار روزانه خود به زیباترین و شایسته ترین شیوه براى انسانها و مخاطبان خود، به شرح و پژوهش این متن و کلام الهى پرداخته است تا پیروانش کامل و دقیق پیام و رسالت خداوند را دریابند و چنان نباشد که به خاطر سختی و صلابت متن و وضعیت دشوار و حساس آن دوران، آن طورى که شایستە و بایستە است آیات و پیام خدا را درک نکنند. این پیام را چنان رسانده که قرآن متنى ثابت و بدون تغییر و اما قابل فهم و درک و تفسیر بر اساس مکان و زمان های متفاوت می باشد.
پیامبر(ص) پیام آور الهى است، به هیچ عنوان نه صاحب و نه نویسنده دستور و متن قرآن می باشد. بلکه ایشان تنها پیام آور و مُبلّغ است و بە قدری در رساندن پیام قرآن امین و امانتدار بودە است که حتى آیه هایى که به نوعى گویای سرزنش و سرکوب و گلایه از خود ایشان بوده است را همانند خود نقل کرده است و چیزى را پنهان نداشتە است و به نفع شخصیت خود تغییر ندادە است. این هم یکى از صفات تمام پیامبران بوده که در قرآن به (ناصح أمین) نام برده شده اند.
اینجانب طبق اطلاعاتى که بر دین و قرآن دارم و مسئولیت رسالتی پیامبر(ص)، پیامبر را به این صورت شناختەام و مى شناسم و نه اینکه تنها باورى عقلى و هوشى است، بلکه ایمانى عمیق قلبى دارم که ایشان به این شیوه بودند و در رساندن پیام الهى، انسانى امانتدار بوده اند، به درسا ترین شیوه نظرى و علمى و زبانى و کرداری به شرح و تبیین این پیام و رسالت الهی پرداختەاند که خداوند بزرگ، مقام والای پیامبرى و به دوش کشیدن این مسئولیت و وظیفه را به ایشان بخشیدە است.
نویسندە: مودریک على عارف
مترجم: سنور محمدیان
منبع: کورد یو
