احکام فدیه
فدیه ی روزه : فدیه به معنای اطعام مسکین است و در برابر هر روز نگرفتن روزه (برای کسی که عذر موجه دارد) یک مد طعام واجب میگردد.
فدیه بر سه قسم است:
۱- فدیهای که موجب اسقاط قضا میگردد.
۲- فدیهای که موجب اسقاط قضا نمیگردد.
۳- فدیة تأخیر قضا.
قسم اول فدیه، شامل دو دسته میباشد :
۱- بیمار مزمن.
۲- سالمند ناتوان که در برابر هر روز فدیه میدهد و روزهاش قضا ندارد.
قسم دوم که علاوه بر قضا، فدیه نیز لازم است شامل سه نفر میباشد:
الف : زن باردار که به خاطر ترس از جنین روزه نگرفته است.
ب : زن شیرده که به خاطر ترس از فرزند شیرخوار روزه نگرفته است.
ج : نجاتدهندهای که غریقی را نجات داده و موجب شکسته شدن روزهاش شده است. در هر سه مورد علاوه بر قضای روزه، فدیه نیز لازم میگردد.
فدیه ی تأخیر مخصوص کسانی است که در قضای روزه سستی کردهاند و سال یا سالهایی بر آن گذشته است. و به تعداد سالها برای هر روز یک فدیه لازم میگردد، مثلاً اگر پنج روز قضا دارد و یک سال بر آن گذشته است، پنج مد فدیه لازم است، و اگر دو سال گذشته است، برای پنج روز، ده فدیه لازم است.
تذکر : فدیه ی لازم، حتماً باید قوت غالب «گندم یا برنج» باشد و به هیچ وجه قیمت جایز نیست. خداوند میفرماید : … وَعَلَى الَّذِینَ یُطِیقُونَهُ فِدْیَةٌ طَعَامُ مِسْکِینٍ … (بقره ۱۸۴)
«و بر کسانی که توانایی روزه گرفتن ندارند، غذا دادن هر مسکین لازم است»
و طعام شامل قوت و غذای غالب مردم است.
—————————-
منبع : حکمت و فقه روزه
مولف: عبدالعزیز قاضى زاده