سلام علیکم و رحمه الله و برکاته
پیش از ارسال این کلمات بسیار متردد بودم در اینکه نامه را با چه سبک و سیاقی بنویسم و چگونه آغاز کنم؟ آیا از علاقه و محبت خودم نسبت به شما سخن بگویم یا از دلسوزی و شفقتی که نسبت به شما دارم؟ تا اینکه قلم راه محبت و وصفِ قدر و مقام تو را برگزید، پس خدا را بر محبت تو شاهد میگیرم، که در میان دوستان بسیار و رفیقان بی شمار، آنچه مرا به سوی تو جلب کرد، رفتار نیک و خیرخواهی شما بود و حضور شما در میان خیّرین و شوق و رغبت شما به آرایش دل و درون نشانه بارزی بر خیرخواهی شما دوست عزیز می باشد. چنانکه مستحضرید در این دور و زمانه بسیار کم اند آنانی که ناصح امین باشند و هر کسی به خود مشغول است و سعی می کند به تنهایی به سرانجام نیکی برسد و به ندرت کسی پیدا می شود که به فکر دیگران باشد و در پی آن برآید که به منظور نصیحت و اصلاح آنها قدمی بردارد اما من از سر مودّت و ارادتی که به شما دارم و امیدوارم به درجات بالائی در بهشت برسید می خواهم برای شما آن دوست صادق و ناصحی باشم که از هیچ اندرز مشفقانه ای نسبت به شما دریغ نورزم
فلا خیر فی الدنیا اذا لم یکن بها صدیق صدوق صادق الوعد مُنصِفاً
دنیا فایده ای ندارد چنانچه در آن نباشد دوست راستگوئی که انصاف داشته باشد و به وعده هایش وفا کند
بنابر آنچه که گفته شد تصمیم داریم این نامه را برای شما ارسال بداریم در این نامه گوشه ای از یک مشکل ( چگونگی پوشیدن لباس ) مورد تذکر قرار گرفته که متاسفانه به نظر نمی رسد شما تعهدی در آن داشته باشید، و وقتی که این نامه را باز می کنی گوئی شما را می بینم که چگونه استغفار می کنی و سرت را پایین می اندازی تا لباسهایت را نگاه کنی که آیا آنچه من در مورد شما گفته ام درست است یا خیر؟ و جلو آئینه قرار می گیری تا ببینی که صحت و سقم انتقاد من تا کجاست؟ سپس کلمۀ یا الله و استغفرالله را بر زبان جاری می کنی و خواهی گفت: خدایا پناه بر تو از اینکه با فرمودۀ پیامبر مخالفت کنم، خدایا به تو پناه می برم از اینکه در روز قیامت از نگاه به ذات مقدس تو محروم شوم ، بخاطر پوشیدن لباس فروهشته ای که بیش از اندازه دراز است و نشانه های تکبّر در آن پیداست و از قرائن و نشانه های اهل حرمان است.
و وقتی به شما و خودم فکر می کنم به یاد این فرمودۀ پیامبر صلی الله علیه و سلّم می افتم که ابو هریره آن را روایت کرده است و فرموده ما أسفَلَ مِنَ الکَعبَینِ مِنَ الإزارِ فَفیِ النّارِ که این حدیث در صحیح ترین کتابها بعد از کتاب خدا یعنی صحیح بخاری آمده است.
و بدتر از این، خشم خدا در مورد آن کسی است که همچین صفتی داشته باشد. فرمایش پیامبر صلی الله علیه و سلّم را مورد تأمّل قرار دهید که به جابر بن سلیم فرمود : « وَارفَع إزارَکَ إلی نِصفِ السّاقِ فَإن أبَیتَ فَإلی الکَعبَینِ وَ إیّاکَ وَ إسبالَ الإزارِ فَإنَّها مِنَ الخیلَهِ وَ إنَّ اللهَ لا یُحِبُّ الخیلَهِ »
« دامن خود را تا نصف ساق پا بالا بکش اگر نه پس تا قوزک پا بالا ببر و از فروهشتن آن بپرهیز چون نشانه تکبّر است و خداوند تکبّر را جدّاً دوست ندارد »
ابو داود این حدیث را روایت کرده است و در حدیث آمده است، هر آنچه از دامن پایین تر از قوزک پا قرار گرفته باشد، پس در آتش خواهد بود و هر کسی که دامن خویش را به دنبال خود بکشد خداوند به او نظر نخواهد کرد.
این حدیث را نیز ابو داود روایت کرده است.
و بطور قطع می دانم که شما از آنهائی نیستید که ( برای توجیه عمل ناشایست خود ) به دلایل واهی متوسّل می شوند و حال او مانند حال آن جوانی است که جریر بن زید در مورد او گفت : با سالم بن عبدالله بر دَرِ ورودی مدینه نشسته بودیم که جوانی قریشی بر ما عبور کرد در حالیکه دامنش را به دنبال خود می کشید و سالم به او گفت دامنت را بالا ببر و به دنبال خود نکش و آن جوان شروع کرد به عذرتراشی سپس سالم گفت این جوان چون لباس گرانبهای کتان پوشیده است می خواهد با آن خودنمایی کند. و وقتی که آن جوان رفت سالم گفت از ابوهریره شنیدم که می گفت از پیامبر صلی الله علیه و سلّم شنیدم که حکایت مردی را نقل فرمود که لباس فاخری پوشیده بود و با فخر و غرور راه می رفت که ناگهان خداوند او را در زمین فرو برد و او همواره تا روز قیامت در زمین فرو می رود.
آری بسیاری از مردم در مورد فروهشتن لباس سهل انگاری می کنند که من گمان نمی کنم شما از آنها باشی با وجود این، فرمایش صحابی جلیل القدر، عُباده بن قرط را داشته باشید که امام احمد حنبل نقل می کند که فرمود شما اعمالی را انجام می دهید که آن را ( در کوچکی و کم اهمیتی ) به باریکی مو می بینید اما ما در زمان پیامبر صلی الله علیه و سلّم، آن را از مُهلکات به شمار می آوریم.
پس ای برادر مبارک مواظب دامنت باش و به رهروان سنّت پیامبرت بپیوند و از آنچه که موجب خشم پروردگارت می شود بپرهیز و البته این امر، چندان مشکل نیست پس هر چه سریع تر به تغییر آن مبادرت کن چون عمر کوتاه است و چه بسا انسان اعمالی را کوچک و کم اهمیّت تلقی می کند اما همین اعمال سبب هلاکت انسان و خشم خدا خواهد شدبه ویژه اعمالی که احادیث زیادی در مورد پرهیز از آن وارد شده باشند.
در خاتمه توفیق و ثبات و پایداری شما را از پروردگار عظیم می خواهم و امیدوارم ما را در همیاری و همکاری همدیگر بر اطاعت از ذات خود توفیق عنایت فرماید و صلی الله علیه و سلّم علی محمّد و علی آله و صحبه اجمعین.
ترجمه : عبدالرحمن سبحانی
